هماهنگي واكه‌اي در صرف افعال گويش مشهدي: واج‌شناسي زايشي

در اين پژوهش هماهنگي واكه‌اي پيش‌وندهاي فعلي در گويش افراد ميان‌سال غيرمهاجر شهر مشهد در چارچوب واج‌شناسي زايشي بررسي مي‌گردد. بدين منظور بيش از 120 فعل بسيط گويش مشهدي صرف شده و تناوب‌هاي واجي واكه‌ها در پيش‌وندهاي فعلي استمرار، التزام و نفي در محيط آوايي خود استخراج و از نظر هماهنگي مشخصه‌هاي واجي واج آغازگر و همخوان آغازين ستاك بررسي گرديد. نتايج نشان مي‌دهد كه شكل زيرساختي پيش وند استمرار و التزام داراي واكۀ پيشين مياني است؛ هماهنگي در مشخصه‌هاي پسين بودن، افراشتگي و يا هر دو با هم رخ مي‌دهد؛ واكه پيشين افتاده ستاك در ايجاد هماهنگي مشاركت ندارند، ولي واكۀ پسين افتاده صرفاً در صورتي كه همخوان آغازين ستاك غيرتيغه اي باشد آغازگر هماهنگي است؛ واكۀ پيش وند نفي پيش از وند استمراري در مشخصه پسين بودن با تكواژ استمراري هماهنگ مي شود. همچنين، قاعده هاي حاكم بر هماهنگي در فعل هاي داراي غلت يا همخوان چاكنايي كه در آن ها حذف انجام مي شود بررسي شد.