اثربخشي بازي درماني گروهي با رويكرد شناختي- رفتاري بر اضطراب و مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان ناشنوا

زمينه و هدف: كودك آسيب‌ديده شنوايي اغلب مشكلات ارتباطي دارد و مشكلات ارتباطي خود مي‌تواند به مسائل اجتماعي و رفتاري منجر شود. از اين رو هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي بازي درماني گروهي با رويكرد شناختي- رفتاري بر اضطراب و مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان ناشنوا است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمام دانش‌آموزان پسر ناشنواي مقطع ابتدايي در سال تحصيلي 99-1398 در استان البرز بود. تعداد دانش‌آموزان 45 نفر بود كه از اين تعداد به روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 30 دانش‌آموز انتخاب شد و به صورت تصادفي در گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. از مقياس‌هاي اضطراب كودكان اسپنس و پرسشنامه مهارت‌هاي اجتماعي و رفتاري گرشام و اليوت براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان مي‌دهد كه ميزان اضطراب كودكان ناشنوا در گروه آزمايش و پس از اجراي بازي درماني گروهي با رويكرد شناختي- رفتاري در مقايسه با گروه كنترل كاهش يافته است (p 0.05). همچنين يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه مهارت‌هاي اجتماعي كودكان ناشنوا در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل در پس‌آزمون افزايش معناداري در سطح 0.05 داشته است. نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي اين پژوهش، بازي درماني گروهي با رويكرد شناختي- رفتاري، روشي موثر براي كاهش اضطراب و افزايش و تقويت مهارت‌هاي اجتماعي دانش‌آموزان ناشنوا مي‌باشد. ايجاد زمينه‌هاي لازم جهت برگزاري جلسات بازي درماني گروهي در مدارس ويژه ناشنوايان ضروري به نظر مي‌رسد.