بهينه ‌سازي و امكان‌ سنجي استفاده از سامانه‌هاي استحصال آب باران در اردبيل

ايران از لحاظ اقليمي جزء مناطق خشك و نيمه‌خشك جهان محسوب مي‌شود كه از ميزان بارندگي نسبتاً پاييني برخوردار است. از طرفي، توزيع اين ميزان بارندگي در كشور نيز مناسب نبوده و اغلب در سواحل درياي خزر و نيمه غربي تا جنوب غرب كشور رخ مي‌دهد. اين عوامل، لزوم انجام اقدامات مديريتي در جهت غلبه بر بحران آب را به دنبال دارد. يكي از راهكارهاي عملي در راستاي مديريت منابع آب، اجراي سامانه‌هاي استحصال آب باران مي‌باشد كه بايد به صورت بهينه طراحي شوند تا سامانه توجيه اقتصادي داشته باشد. در اين مقاله با هدف ارزيابي و بهينه‌سازي سامانه‌هاي استحصال آب باران، داده‌هاي 42 ساله بارش روزانه شهرستان اردبيل تحت سناريو يك خانه مسكوني با سطح آبگير 100 و 200 متر مربع و داراي چهار سكنه در نظر گرفته شد. شبيه‌سازي سامانه در نرم‌افزار متلب انجام و قابليت اطمينان مخازن و نسبت سرريز براي حجم‌هاي مختلف مخازن محاسبه شد. در نهايت، بهينه‌سازي حجم مخازن با استفاده از الگوريتم ژنتيك انجام شد. نتايج نشان داد كه براي پشت‌بام 100 متر مربع، استفاده از مخزن 5/0 متر مكعبي بيشترين سودآوري را داشته و با نصب اين مخزن، سالانه 17 درصد در مصرف آب صرفه‌جويي خواهد شد. همچنين مخزن بهينه براي پشت‌بام 200 متر مربع برابر با 5/1 متر مكعب انتخاب شد كه با استفاده از آن مي‌توان در هر سال حدود 32 درصد در مصرف آب صرفه‌جويي كرد. ارقام بدست آمده براي درصد صرفه جويي در مصرف آب حاكي از پتانسيل بالاي شهرستان اردبيل براي اجراي سامانه‌هاي استحصال آب باران است.