امكان‌سنجي كاربرد Zn[Mn]-Al LDHs به عنوان ماتريكسي براي رهاسازي B، Zn و Mn در محيط شبيه‌سازي شده محلول خاك

اين پژوهش با هدف بررسي تاثير نوع هيدروكسيد مضاعف لايه اي (LDH) و نوع محلول زمينه بر واجذب B در محيط شبيه سازي شده محلول خاك و نيز رهاسازي كاتيون هاي ساختاري (Zn و Mn) در اين محيط انجام شد. بدين منظور ابتدا هم دماهاي جذب B در محلول 0.03 مولار نيترات پتاسيم حاوي غلظت هاي 0.25 تا 10 ميلي مولار B براي سه تركيب Zn-Al LDH، Zn–Mn1–Al LDH (Mn/Zn برابر با  0.02 نسبت مولي) و Zn–Mn2–Al LDH (Mn/Zn برابر با 0.1 نسبت مولي) (به اختصار به ترتيب Zn-Al، Zn–Mn1 و Zn–Mn2) بررسي شد. سپس واجذب B از اين تركيبات در بيش ترين غلظت و تحت تاثير محلول هاي 0.03 مولار نيترات پتاسيم، 1.25 ميلي مولار اسيد اگزاليك و 1.25 ميلي مولار اسيد سيتريك اندازه گيري شد. همچنين غلظت كاتيون هاي Zn و Mn در محلول واجذب تعيين گرديد. بر اساس نتايج، داده هاي جذب و واجذب B در تمام LDHs برازش خوبي با معادله فرندليچ نشان دادند. علاوه براين، تاثير كاربرد LDHs سه تايي بر ميزان جذب و واجذب B معني دار بود. بدين صورت كه Zn–Mn1 و Zn–Mn2 در مقايسه با Zn-Al داراي جذب بيشتر (0.57-0.46 ميلي مول بر گرم) و واجذب كمتري در هر سه محلول زمينه (38.2-18.6 درصد) بودند. اين امر مي تواند به متفاوت بودن مكانيسم جذب B در LDHs سنتز شده نسبت داده شود. اسيدهاي آلي به دليل ايجاد كي ليت با كاتيون هاي ساختاري LDHs و افزايش احتمال انحلال آن، سبب افزايش واجذب B و همچنين رهاسازي Zn و Mn در مقايسه با نيترات پتاسيم گرديد. با توجه به رهاسازي آهسته B و همچنين Zn و Mn در شرايط شبيه سازي شده محلول خاك، ممكن است LDHs قادر به تامين اين سه عنصر غذايي براي گياهان باشند كه بررسي آن نيازمند مطالعه در شرايط واقعي خاك و در حضور گياه مي باشد.