معناشناسي « استعاذه» در نهج البلاغه

معناشناسي واژگاني، ازجمله زيرمجموعه‌هاي زبان‌شناسي بوده و به تحليل معناي كلمات و نيز جملات يك متن پرداخته و سعي در تبيين نظام معنايي موجود در يك متن دارد. بهره‌گيري از اين روش به خواننده كمك مي‌كند تا با توجه به ساختار عبارات، از نگاه ماتن به متن نگريسته و به زنجيره‌هاي معنايي دست يابد. نهج‌البلاغه يك مجموعه روايي است كه به عنوان أخ‌ القرآن شهرت دارد. حاصل مطالعه معناشناسه اين متن روايي فهم و درك بهتر منظور نظر گوينده آنست. استعاذه ازجمله مفاهيم مطرح‌شده در نهج‌البلاغه است كه به جهت ارتباط آن با مسائل معرفتي از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. پژوهش حاضر، با روش توصيفي ـ تحليلي و با بهره‌گيري از معناشناسي هم‌زماني درصدد دستيابي به ميدان معناي واژه «استعاذه» در نهج‌البلاغه است. بررسي‌هاي انجام‌شده نشان مي‌دهد كه مفهوم استعاذه از ريشه سه‌حرفي (ع و ذ) در نهج‌البلاغه به معناي پناه بردن بوده و با مفاهيمي همچون استغاثه و استعصام هم‌معنا است. اموري همانند فقر و گمراهي به‌عنوان مقولات مستعاذ منه مطرح‌شده و استعاذه صرفاً به الله مجاز مي‌باشد.