اهداف و مقاصد قرآن در آيات ناظر به تكامل بر اساس مباني معرفتي جيمز كلارك

هر چند دامنه بحث از قرآن ونظريه تكامل همچنان بعضي از طرفداران خود را در طيف وسيعي از جدايي يا تعارض آن دو قرار داده است، اما كساني هم هستند كه به ارتباط و يكپارچگي آن دو مي انديشند، از آن جمله جيمز كلارك، فيلسوف دين معاصركه با تحليل پاره اي از مباني معرفتي و روش شناختي او در اين پژوهش مشخص گرديد كه نگاه او به علم و دين ويژگي هاي خاص خود را دارد، مثلاً او در رابطه نظريه تكامل با قرآن به سراغ سبك بياني قرآن رفته و با مداقه در آيات خلقت به اين نتيجه رسيده است كه بيان قرآن در موضوع خلقت انسان مختصر و پراكنده و اغلب داراي ابهام است، و اين خود ويژگي منحصر و سازگار با اهداف عالي قرآن است. لذا تلاش براي كشف و فهم مراحل خلقت با همه جزئياتش از طريق قرآن ما را به ناسازگاري آن با نظريه علمي تكامل مي رساند. بعلاوه، رويكرد دقيق در ميان مفسران قرآن هم براي كساني خواهد بود كه از بيان قرآن در آفرينش انسان درصدد كشف همه حقايق و مراحل خلقت برنيايند، بلكه هم نقش و جايگاه مهمي براي علم و كشفيات جديد علمي دانشمندان علوم مختلف در نظر گيرند و هم اينكه اشارات قرآن در اين موضوع را جهت اثبات امور وحقايق مهمتري چون فرجام كفرورزي، ضرورت مغرور نشدن و لزوم تقوا ورزيدن وتسليم امر الهي بودن آدمي، تفكر در آفرينش و تذكر به نعمات و ياد خدا، معاد، قدرت و خالقيت الهي و شايستگي پرستش خدا بدانند.