راهبرد تخصص‌گرايي تمحض‌محور در تحقيقات علوم انساني

امروزه پراكنده‌كاري و عدم تمحض پژوهشگران بر قلمرو موضوعي محدَّد و محدود در پژوهش‌هاي علوم انساني، از جمله كاستي‌ها و كژي‌هاي بنيادين اين حوزه معرفتي است. بر اين اساس مسئله مقاله حاضر عبارت از تعريف و تبيين راهبرد تخصصي‌سازي پژوهش (تخصص‌گرايي تمحض‌محور)‌ در عرصه علوم انساني و فرايند اجراي آن است. در اين مقاله ابتدا واكاوي پيشينه پژوهش حاضر در ايران و جهان با مراجعه به ادبيات علمي مربوط صورت بسته و بيان دستاوردهاي مشخص آن، مرحله بعدي را تشكيل داده است. همچنين ضمن تعريف مفاهيم مرتبط با پژوهش حاضر و بيان چهارچوب نظري آن از جهت غايت و روش، توضيح داده شده است كه چرا راهبرد تمحض‌گرايي در پژوهش‌هاي علوم انساني به گونه‌اي كه مقاله حاضر به تبيين آن پرداخته، داراي اهميت و ضرورت است. در ادامه به بررسي و تحليل مفاد مقاله از جهات مختلف پرداخته، نهايتاً الگويي بومي از برنامه تمحض‌محوري و تخصص‌گرايي پژوهش به دست داده شده است. روش پژوهش حاضر از جهت ماهوي، نظري- تجربي و از جهت گردآوري داده‌ها، كتابخانه‌اي است. اين تحقيق را مي‌توان فشرده نظريه و نظام پژوهشي‌اي قلمداد كرد كه مبتني بر انگاره‌اي خاص به نام «تخصص‌گرايي تمحض‌محور» در فلسفه پژوهش است.