نقش قابليت نوآوري بر عملكرد صادرات با نقش ميانجي سرمايه اجتماعي

صادرات يكي از معيارهاي كليدي براي بين‌المللي شدن شركت‌ها در كسب‌وكارهاي مختلف است كه نقش بسيار مهمي در حيات شركت‌ها دارد. از سوي ديگر، پيچيده شدن شرايط و رقابتي شدن بازارها، شركت‌ها را براي بهره‌برداري از قابليت‌هاي نوآوري سوق داده است. ازاين‌رو، هدف اين پژوهش بررسي تأثير قابليت نوآوري بر عملكرد صادرات شركت‌هاي كوچك و متوسط استان آذربايجان شرقي با نقش ميانجي سرمايه اجتماعي است. اين پژوهش از نوع مطالعات كاربردي و كمي است. همچنين، شركت‌هاي كوچك و متوسط استان آذربايجان شرقي به عنوان جامعه آماري اين مطالعه انتخاب شده است. در اين مطالعه، نمونه‌گيري به روش طبقه‌اي تصادفي انجام شده است. گردآوري داده‌ها در اين پژوهش از طريق پرسشنامه صورت پذيرفته است. براي تحليل و تفسير فرضيه‌ها نيز از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري به وسيله نرم‌افزارهاي SPSS23 و Amos23 استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه قابليت نوآوري به صورت مستقيم بر سرمايه اجتماعي و عملكرد صادرات تأثير دارد. همچنين، سرمايه اجتماعي به صورت مثبت بر عملكرد صادرات اثر دارد. در نهايت، نقش ميانجي سرمايه اجتماعي در بين قابليت نوآوري و عملكرد صادرات تأييد گرديد. شركت‌هاي كوچك و متوسط با ارتقاء قابليت نوآوري خود از طريق سرمايه اجتماعي مي‌توانند منجر به رقابت‌پذيري بهتر خود شوند و بر توسعه و بهبود عملكرد صادرات بيافزايند.