منابع معرفت‌بخش در تربيت عرفاني

معرفت داراي سه ويژگي صادق، موجه و باورپذير است. حصول اين ويژگي‌ها به منابع پشتيباني‌كننده وابسته است؛ مثلاً در عرفانْ قلب و شهود، از مكاشفات عرفاني پشتيباني، و آن را براي كاشف و مدرِك باورپذير مي‌كند. به نظر مي‌رسد انحصار پشتيباني معرفت‌هاي حاصل از مكاشفات عرفاني به دو منبع قلب و شهود وابسته است كه اهل مكاشفه را بهره‌مند مي‌كند، در حالي ‌كه عرفان اسلامي، ظرفيت‌هايي دارد كه مي‌توان تربيت عرفاني را براي تمام اقشار از آن استخراج كرد. تنوع مخاطبان تربيت عرفاني با استعداد و توانايي‌هاي متفاوت، نيازمند تعدد منابع براي پشتيباني از گزاره‌هاي تربيت است؛ اين گزاره‌ها همان زيرساخت‌هاي بنياديني است كه تحت عنوان «مباني تربيت عرفان» از وجودشناسي، جهان‌شناسي و انسان‌شناسي عرفان نظري استخراج مي‌شود. اين مقاله ضمن معرفي اجمالي تربيت عرفاني و تأكيد بر قلب و شهود، عقل، وحي، ادراك حسي، حافظه و درون‌نگري را براي پشتيباني از گزاره‌هاي تربيت عرفاني پيشنهاد مي‌دهد. معرفت‌شناسي در تربيت عرفاني، فارغ از تعاريف مختلف از حيثيت هستي‌شناختي و حيثيت حكايتگري است و در نتيجه معرفت را ممكن و داراي اركان و ارزش مي‌داند.