اثربخشي آزمايشات روان‌شناختي (رواني‌آموزشي) بر كيفيت خواب بيماران جسمي مزمن در ايران: يك مطالعه فراتحليل (1382-1400)

اهداف پژوهش حاضر با هدف بررسي ميزان اثربخشي آزمايشات روان‌شناختي (رواني‌آموزشي) بر كيفيت خواب بيماران جسمي مزمن در ايران (1382-1400) انجام شد. مواد و روش ها اين پژوهش ازنظر نوع هدف، فراتحليل بود. جامعه آماري پژوهش شامل پايان‌نامه‌هاي كارشناسي ارشد و دكتري، مطالعات منتشرشده در مجلات علمي‌پژوهشي و پژوهش‌هاي نمايه‌شده نويسندگان ايراني در خارج از كشور بود. ابزار پژوهش براي تحليل داده‌ها، چك‌ليست فراتحليل بود و مراحل انجام فراتحليل براساس روش فراتحليل هويت و كرامر بود. يافته ها از‌مجموع 57 مطالعه، 31 مطالعه شامل 1813 شركت‌كننده، معيارهاي واجد شرايط را داشتند. يافته‌‌هاي پژوهش نشان داد ميزان اندازه اثر كلي به‌دست‌آمده، 0/99 درصد است. سطح معناداري تركيبي مطالعات ا‌نجام‌شده (0001/P 0) به ‌دست آمد كه نشان‌دهنده معنادار بودن مجموع اندازه اثر مطالعات روان‌شناختي بر كيفيت خواب در بيماران جسمي مزمن است. نتيجه گيري ميزان اندازه اثر آزمايشات روان‌شناختي بر كيفيت خواب بيماران جسمي مزمن در ايران براساس جدول تفسير كوهن، بالاست. بنابراين به‌كار بستن اين رويكرد درماني نوين مي‌تواند به‌عنوان روشي مؤثر در ارتقاي كيفيت خواب افراد دچار بيماري جسمي مزمن شود.