تأثير يك دوره بازتواني ورزشي فزآينده بر سطوح سرمي پنتراكسين-3 و استئوپروتگرين موش‌هاي صحرايي با سكته قلبي

اهداف: فعال‌شدن فرايندهاي التهابي بلافاصله پس از انفاركتوس ميوكارد ضروري است؛ اما اگر بيش از حد ادامه يابد مي‌تواند وقوع سكته قلبي را تسهيل كند. باتوجه ‌به اثرات مثبت تمرينات ورزشي بر مسيرهاي التهابي و كاهش آن، به ‌نظر مي‌رسد در بهبود وضعيت بيماران سكته قلبي نقش مهمي برعهده داشته باشد. بر اين اساس، تحقيق حاضر به‌بررسي تأثير يك دوره بازتواني ورزشي فزآينده بر سطوح سرمي پنتراكسين-3 و استئوپروتگرين موش‌هاي صحرايي انفاركته انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي كنترل‌شده با گروه كنترل 36 سر موش صحرايي نژاد ويستار (8 هفته‌اي با وزن 26±210 گرم) به‌طور تصادفي به 3 گروه سالم، انفاركتوس ميوكارد و انفاركته-بازتواني ورزشي فزآينده تقسيم شدند. سپس انفاركتوس ميوكارد با استفاده از 2 تزريق زيرجلدي ايزوپروترونول (150 ميلي‌گرم/كيلوگرم) به‎ فاصله 24 ساعت در گروه‌هاي انفاركته القا شد. گروه‌هاي مداخله براي يك جلسه تحت تمرين استقامتي فزآينده (تردميل با سرعت 10 متر/دقيقه و زمان 20 دقيقه شروع و به ‌سرعت 18 متر/دقيقه و زمان 50 دقيقه رسيد) قرار گرفتند. سپس بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمي PTX3 و OPG به‌روش الايزا بررسي شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون آنووا يك‌‌طرفه و تعقيبي توكي در سطح معناداري 0/05 P استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون نشان داد القاي انفاركتوس قلبي منجر به افزايش معنا‌دار شاخص‌هاي موردمطالعه شد (0001/P=0). همچنين بازتواني ورزشي فزآينده منجر به كاهش معنا‌دار (04/P=0 و 01/P=0) سطوح سرمي PTX3 و OPG نمونه‌ها نسبت به گروه انفاركتوس ميوكارد شد. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان داد بازتواني ورزشي فزآينده با كاهش نشان‌گر‌هاي التهابي مي‌تواند نقش مهمي در بهبود وضعيت بيماران انفاركته قلبي داشته باشد.