بررسي سازگاري دروني صفات خدا در الهيات مسيحي بر مبناي پذيرش تاثرپذيري يا تاثرناپذيري خدا

تعارض ميان وجوب وجود، اكتفاي بالذات و تغيير ناپذيري خدا با علم مطلق و توجه خدا به بندگان و در نهايت عاطفه مندي خدا از موضوعاتي است كه مورد توجه جدي فلاسفه و متكلمين قرار گرفته است. با توجه به اينكه در فلسفه عاطفه معاصر، عاطفه به عنوان يك فرايند شناختي مستلزم آگاهي و ارزيابي است، بهره مندي از آن جزء كمالات وجودي موجودات به حساب آمده و هر موجود آگاه ضرورتا در تعامل با ساير موجودات بوده وعاطفه منداست. متكلمين كلاسيك مسيحي تاكيد مي كنند، خدا متاثر نمي شود و لذا عاطفه مند نيست. نظريه تاثرپذيري خدا به عنوان يك نظريه ارتودكسي جديد در الهيات قرن بيستم مورد توجه قرار گرفت. متكلمين نئو كلاسيك بر اين باور شدند كه نظريه تاثرناپذيري ريشه در كتاب مقدس ندارد. ايشان ميان تاثرناپذيري و عشق الهي قايل به تعارض شدند .زيرا همدردي خداوند نشانه اي از عشق او به بندگان است. اين مقاله با روش توصيفي – تطبيقي تلاش مي كند ضمن تطبيق نظريات متكلمين كلاسيك و نئوكلاسيك مسيحي، راه حل اين مكاتب را در برون رفت از اين چالش مورد ارزيابي و تحليل قرار دهد. به نظر مي رسد با توجه به تعريف شناختي – ارزشي از عواطف، تحليل نوين از علم، زمان، خداي مطلق و تغيير پذيري مي توان به تبييني از خدا كه در آن صفات مذكور به گونه اي با يكديگر سازگاري داشته باشند نزديك شد.