تحليل محتوايي و زباني مفاخره‌اي بديع از پيامبر (ص) به روايت نجم‌الدين رازي

پيش‌بيني‌ناپذير بودن نمود‌هاي گوناگون ادب غنايي كه ريشه در تجليات بي‌حد و حصر عواطف انساني دارد، تقويت‌كنندۀ اين ذهنيت است كه هر لحظه، در گوشه و كنار آثار مختلف، امكان بروز نمونه‌اي نو و حتي ناشناخته از اين نوع ادبي در يكي از زيرشاخه‌هاي فراوانش وجود دارد. يكي از اين نمونه‌هاي محتمل، مفاخره‌اي است بديع كه نجم‌الدين رازي از زبان پيامبر (ص) به رشته تحرير درآورده ‌است. طبيعي است كه جايگاه منحصربه‌فرد مفاخره‌گر در همۀ جنبه‌هاي محتوايي و زباني قطعۀ اشاره‌شده مؤثر بوده باشد. قدرت نويسندگي و ارادت قلبي مؤلف مرصادالعباد نيز بي‌ترديد بر تأثير هرچه بيشتر اين مفاخرۀ فرضي افزوده ‌است. در اين مقاله، ضمن استخراج و معرفي اين قطعۀ ويژه، آنچه‌كه ازنظر محتوا و مؤلفه‌هاي زباني موجب برجستگي و امتياز اين مفاخره نسبت به ساير مفاخرات مرسوم و متداول ادب فارسي مي‌شود، باتوجه به جايگاه بي‌بديل پيامبر والامقام (ص) در مقام مفاخره‌گر، ارائه و تحليل خواهد شد.