هم سنجي تأثير درمان حالت روان بنه و درمان متمركز بر هيجان در الگوهاي ارتباطي همسران تازه ازدواج‌كرده داراي تعارض

زمينه: تعارضات زناشويي در پنج سال نخست زندگي افزايش مي يابد و به كارگيري مداخلات تأثيرگذار براي كاهش اين تعارضات ضروري است. هدف: پژوهش حاضر با هدف هم سنجي تأثير مداخلات درمان حالت روان بنه و درمان متمركز بر هيجان بر الگوهاي ارتباطي همسران تازه ازدواج‌كرده متعارض انجام گرفت. روش: طرح اين پژوهش كاربردي، آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري همسران متعارض كمتر از شش سال ازدواج بود كه در سال 1398 ميان ماه هاي خرداد تا شهريور به مراكز مشاوره پيوند زندگي و انديشه در شهرستان آستارا مراجعه كرده بودند. از ميان آن‌ها 30 زوج (60 زن و شوهر) با نمونه گيري در دسترس و گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسش نامه الگوهاي ارتباطي(Christensen sullaway,1984)  و مصاحبه باليني بود. درمان حالت روان بنه، طي 12 جلسه90 دقيقه اي و درمان متمركز بر هيجان طي 10 جلسه120دقيقه اي اجرا گرديد و پس از سه ماه پيگيري، براي تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چندمتغيره با اندازه گيري مكرر و SPSS-24 استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه درمان حالت روان بنه، الگوي ارتباطي سازنده متقابل را به‌صورت پايدار افزايش داده (0/01 P) و الگوي توقع كناره گير را كاهش مي‌دهد(0/01 P). درمان متمركز بر هيجان الگوي سازنده متقابل را افزايش داده (0/01 P) و الگوي اجتناب متقابل (0/05 P) و توقع كناره گير(0/01 P) را كاهش مي‌دهد. درمان حالت روان به‌صورت كارآمدتري الگوي سازنده متقابل را افزايش داده (0/01 P) و الگوي توقع كناره گير را كاهش مي‌دهد(0/01 P) و درمان متمركز بر هيجان در كاهش الگوي اجتناب متقابل مؤثرتر بود (0/01 P). نتيجه گيري: مداخلات درمان حالت روان بنه و درمان متمركز بر هيجان را مي‌توان براي بهبود الگوهاي ارتباطي زوجين متعارض به كار بست.