تأثير آموزش غني‌سازي رابطه والد- نوجوان مبتني بر رويكرد خانواده‌درماني متمركز بر هيجان بر دل‌بستگي ناايمن و تاب‌آوري

برخورداري از رابطه خوب ميان والدين و نوجوانان سويه‌اي بنيادي در تحول نوجوان است. هدف پژوهش حاضر آشكار ساختن اثربخشي برنامه غني‌سازي رابطه والد- فرزند بر پايه خانواده‌درماني متمركز بر هيجان بر كاهش دل‌بستگي ناايمن و افزايش تاب‌آوري نوجوانان بود. روش پژوهش حاضر آزمايشي تك موردي از نوع طرح‌هاي خط پايه چندگانه ناهم‌زمان بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را همه نوجوانان مراجعه‌كننده (53 نوجوان) به مركز مشاوره طلوع اميد شهر اهواز در سال 1399 تشكيل داده است. اندازه نمونه دربرگيرنده سه نوجوان بر پايه ملاك‌هاي ورود و خروج انتخاب‌شده‌اند. روش نمونه‌گيري پژوهش حاضر هدفمند بود. به اين صورت كه بر پايه فراخوان موردنظر، تمايل نوجوانان براي شركت در دوره، در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود و خروج از پژوهش، 3 نوجوان انتخاب و به همراه والدين در برنامه مذبور شركت نمودند. ابزارهاي پژوهش دربرگيرنده پرسشنامه دل‌بستگي بزرگ‌سال كولينز و ريد (1990) و پرسشنامه تاب‌آوري كونور و ديدسون (2003) بود. مداخله آموزشي در 5 جلسه انجام شد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تحليل ديداري، معني‌داري باليني (شاخص تغيير پايا) و فرمول درصد بهبودي استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه آموزش غني‌سازي رابطه والدين- نوجوان منجر به (21/07) درصد كاهش در سبك دل‌بستگي ناايمن و (37/07) درصد افزايش در تاب‌آوري نوجوان اول، (19/90) درصد كاهش در سبك دل‌بستگي ناايمن و (29/60) درصد افزايش در تاب‌آوري نوجوان دوم و (28/03) درصد كاهش در سبك دل‌بستگي ناايمن و (23/03) درصد افزايش در تاب‌آوري در نوجوان سوم شد. ميزان شاخص تغيير پايا نشان داد كه دل‌بستگي ناايمن و تاب‌آوري در هر سه نوجوان به ميزان معني‌داري تغيير نشان دادند. مقدار پي (0/05) بود. اين برآيندها به اين معني است كه آموزش غني‌سازي رابطه والد- نوجوان مي تواند زندگي نوجوان را بهبود بخشد و درمانگران مي توانند از اين مدل در كار با نوجوانان به‌منظور كاهش سبك دل‌بستگي ناايمن و افزايش تاب آوري در شهر اهواز استفاده كنند.