روابط ساختاري ابعادِ كاركرد خانواده با نستوهي خانواده در دانشجويان متأهل: با تمركز بر نقشِ ميانجي خودكارآمدي

كاركرد خانواده با ميانجي‌گري خودكارآمدي، مي‌تواند به ارتقاء و بهبود نستوهي خانواده در دانشجويان متأهل منجر شود؛ بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي روابط ساختاري ابعادِ كاركرد خانواده با نستوهي خانواده در دانشجويان متأهل با تمركز بر نقشِ ميانجي‌ خودكارآمدي انجام قرار گرفت. پژوهش حاضر كمي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري دربرگيرنده همه دانشجويان متأهل دانشگاه هاي شهر سنندج در سال تحصيلي 1397 بودند كه تعداد 500 نفر (212 مرد و 288 زن) با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. براي گردآوري  داده‌ها از سه سنجه معتبر نستوهي خانواده ((McCubbin, Thompson McCubbin, 1986، كاركرد خانواده ( (Epstein, Baldwin, Bishop,1983 و خودكارآمدي عمومي (Jerusalem Schwarzer, 1992(استفاده شد. داده‌ها با به‌كارگيري نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS تحليل شدند. برآيندهاي پژوهش نشان داد كه مدل فرضي داده ها برازش كمابيش مطلوبي دارد و كاركرد خانواده بر نستوهي خانواده اثر مثبت و مستقيم داشت (p 0/05). همچنين كاركرد خانواده با ميانجي‌گري خودكارآمدي اثر غيرمستقيم و معني‌داري بر نستوهي خانواده دارد (p 0/05). يافته هاي اين پژوهش در كنار حمايت از مدل فرضي براي نستوهي خانواده، الگوي درخوري براي تاثير خودكارآمدي همچون متغير ميانجي در رابطه‌ي بين كاركرد خانواده و نستوهي خانواده در دانشجويان متأهل ارائه مي دهد. بر اين اساس، ابعاد كاركرد خانواده با ميانجي خودكارآمدي، به ارتقاء و بهبود نستوهي خانواده در دانشجويان متأهل سطح شهر سسندج منجر شده است.