اثربخشي زوج درماني رفتاري-يكپارچه شده و زوج درماني با الگوي گاتمن روي بيرمقي زناشويي و تابآوري زوجين داراي تعارض

انتخاب روش درماني كارآمد در بهبود كاركردهاي خانواده همواره موردتوجه مشاوران و روان‌درمانگران بوده است. هدف پژوهش حاضر آشكار ساختن اثربخشي رويكردهاي زوج درماني رفتاري-يكپارچه‌شده و زوج‌درماني گاتمن بر بي رمقي زناشويي و تاب آوري زوجين متعارض بود. روش پژوهش، طرح آزمايشي تك موردي از نوع خط پايه چندگانه ناهم‌زمان بود. جامعه آماري دربرگيرنده همه زوجين مراجعه‌كننده به مركز مشاوره شميم در زمستان سال 1399 بود. نمونه با به‌كارگيري روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند كه دربرگيرنده 6 زوج از مراجعين به اين مركز بودند، كه با توجه به نتايج پرسشنامه كيفيت روابط زناشويي (Fletcher et al, 2000; citing Madani, 2017)  جزء زوج هاي متعارض قرار گرفتند و به‌صورت تصادفي در دو گروه جايگزين شدند. پروتكل‌هاي درماني گاتمن (Gottman Gottman, 2015) و رفتاري ـ يكپارچه‌شده (Poursardar, 2021) در دو تا چهار مرحله خط پايه، مداخله 14 و 16 جلسه اي و پيگيري دوماهه اجرا گرديد. مشاركت كنندگان به پرسشنامه هاي بي رمقي زناشويي (Paniz, 2015) تاب آوري زوجين (Connor Davidson, 2003) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسيم ديداري، شاخص تغيير پايا و درصد بهبودي تجزيه‌وتحليل گرديد. يافته ها نشان داد روش گاتمن در هم سنجي اثربخشي با روش رفتاري-يكپارچه‌شده از ديد اندازه تغيير، فراگيري و پايداري، فراگيري و پايداري بيشتري داشته و تراز بهبود زوج‌هاي متعارض در روش گاتمن و رفتاري يكپارچه‌شده در مرحله پس از درمان و پيگيري به ترتيب، بي رمقي زناشويي (44.55) و (37.14) و تاب آوري زوجين (45.69) و (38.79) درصد بود. بر پايه نتايج به‌دست‌آمده مي‌توان گفت به رغم اثربخشي دو روش مداخله، روش گاتمن، نقش كارسازتري در بهبود و كاهش بي رمقي زناشويي و تاب آوري زوجين داشته است.