مطالعه كيفي تجارب زيسته آموزش مجازي از ديدگاه دانشجويان در دوران همه‌گيري كرونا

با شروع بيماري كرونا خيلي از موسسات آموزشي تعطيل شدند و روش آموزشي خود را تغيير دادند. هدف پژوهش حاضر بررسي تجارب زيسته آموزش مجازي دانشجويان در دوران كرونا بود. مشاركت كنندگان 60 نفر از دانشجويان دختر و پسر دانشگاه پيام نور اهواز بودند كه به صورت داوطلبانه انتخاب و از آنان خواسته كه تجارب زنده خود را از آموزش مجازي مطرح كنند. با توجه به اينكه كلاس ها مجازي و حضور فيزيكي دانشجو كم بود لذا از بين مراجعان به دانشگاه انتخاب شدند. روش تحقيق كيفي از نوع پديدارشناسي است. داده ها از طريق مصاحبه نيمه ساختار يافته و پرسش نامه محقق ساخته (داراي پايايي و روايي مناسب) بدست آمد. براي سنجش روايي يافته ها از روايي محتوايي (60 دانشجو و 3 استاد روان شناسي و يك نفر از اساتيد علوم تربيتي) و براي سنجش پايايي از آلفاي كرونباخ استفاده گرديد. تحليل داده ها با كمك كدگذاري هفت مرحله اي كولازي(1978) انجام پذيرفت. نتايج نشان داد تجارب زيسته آموزش مجازي از ديدگاه دانشجويان از دو مضمون كلي مثبت (صرفه جويي، كاهش حوادث، و حضور مفيد) و تجارب زيسته منفي آنان از آموزش مجازي (كاهش تعاملات اجتماعي، مشكلات بدني، مشكلات يادگيري و ارزشيابي و مشكلات فني) تشكيل شده است. با توجه به اينكه آموزش مجازي داراي نقاط قوت است لذا به منظور توسعه اين روش آموزش مي توان راهكار توسعه آنها را ارائه داد و با برنامه ريزي مناسب مي توان از جنبه هاي منفي آن كم كرد.