دوگانه‌ گفتار– نوشتار: تحليلي فلسفي

زبان به‌عنوان مهمترين ابزارِ برقراري ارتباط بين انسان‌ها به‌طور كلي در دو شكل گفتاري و نوشتاري مورد استفاده قرار مي‌گيرد. با توجه به اين مسئله كه گفتار و نوشتار خصيصه‌هاي متفاوتي در انتقال معنا دارند قصد داريم اين خصوصيات را برشماريم و ببينيم كه در فلسفه به طور كلي چه برتري‌اي نسبت به يكديگر داشته‌اند. بدين منظور جايگاه گفتار- نوشتار و ويژگي هر يك در انتقال معنا را نزد برخي انديشمندان دوره‌ي جديد و معاصر بررسي مي‌كنيم. ابتدا چون افلاطون به عنوان فيلسوف دوره‌ي متقدم، آغازگر مفهوم لوگوس‌محوري بوده، به ويژگي‌هاي گفتار و نوشتار از ديدگاه افلاطون مي‌پردازيم، پس از بررسي ديدگاه روسو، سوسور و هليدي كه تقريبا همگي جايگاه گفتار را بالاتر از نوشتار در نظر مي‌گرفتند، به نظريات دريدا مي‌رسيم كه با نظريه‌ي متافيزيكِ حضور به نقد لوگوس‌محوري پرداخت، با روش واسازي در مسير تمركز‌زدايي قدم برداشت و به رد اولويت در دوگانه‌هاي تقابلي مانند گفتار- نوشتار پرداخت و با نظريات خود در اثبات اهميت جايگاه نوشتار كوشيد.