بهسازي و تثبيت خاك‌هاي نرم و سست ريزدانه به روش رسوب‌زايي زيستي كربنات كلسيم (مطالعه‌ي موردي: خاك ريزدانه دانشكده كشاورزي كرمانشاه)

فرآيند رسوب‌زايي زيستي به عنوان يك روش بهسازي بيولوژيكي خاك به مجموعه‌اي از واكنش‌هاي بيوشيميايي اشاره دارد كه طي آن، رسوب تشكيل شده توسط باكتري‌ها موجب پيوند دانه‌هاي خاك و در نتيجه بهبود خواص آن مي‌شود. در هر كدام از تحقيقات قبلي در زمينه‌ي رسوب‌زايي زيستي، يكي از روش‌هاي اختلاط، جذب سطحي و تزريق جهت افزودن مواد رسوب‌زا به خاك استفاده شده است و تا به حال مقايسه‌اي بر اين روش‌ها صورت نگرفته است. آنچه در فرآيند رسوب زايي زيستي به عنوان يك روش بهسازي خاك بسيار حائز اهميت است و در واقع يكي از مهم ترين چالش هاي اين روش محسوب مي شود، نفوذِ يكنواختِ محلول رسوب زا و به تبع آن توزيع متناسب رسوبات تشكيل شده در حجم خاك است. در پژوهش حاضر پس از بهينه‌سازي شرايط رسوب‌زايي، تأثير روش ساخت نمونه هاي آزمايش تك محوري در بهسازي بيولوژيكي خاك ريزدانه رسي كرمانشاه با دو باكتري Bacillus megaterium و  Lysinibacillus boronitolerans مورد مطالعه قرار گرفته است. نتايج حاكي از آن است كه روش ساخت نمونه (از نظر اضافه كردن مواد رسوب زا) بر ميزان بهبود مقاومت فشاري نمونه ها تأثير قابل توجهي دارد و بيشترين بهبود مقاومت تا 2/68 برابر براي باكتري Bacillus megaterium در روش جذب سطحي اتفاق افتاده است و به طور كلي افزودن مواد رسوب‌زا به خاك به روش جذب سطحي در جاي‌گيري مناسب رسوب بين دانه‌هاي خاك، به نسبت روش اختلاط و تزريق، مؤثرتر عمل كرده است و در واقع به محلول‌ها اجازه داده شده كه بين دانه‌هاي خاك به سمت كنج‌ها كه محل اتصال دانه‌هاست حركت كنند و در نتيجه منجر به تشكيل رسوب مؤثر در محل اتصال دانه‌ها شوند. همچنين تثبيت بيولوژيكي نمونه‌ي آزمايش تحكيم، تغييرات نسبت منافذ خاك را از 0/584 به 0/354 و شاخص فشردگي را از 0/77 به 0/038 كاهش داده است و افزودن مواد رسوب زا به نمونه ي آزمايش حدود اتربرگ موجب كاهش شاخص خميري از 26 به 19 شده است.