بهينه‌سازي هزينه چرخه عمر پل‌ها با در نظر گرفتن قابليت اطمينان پل‌ها (مطالعه موردي پل‌هاي مسير ساري به محمودآباد)

تعمير و نگهداري جهت اطمينان از ايمني و سرويس‌دهي پل‌ها همواره امري ضروري بوده است. با افزايش تعداد پل ها، هزينه هاي تعمير و نگهداري بخش بزرگي از هزينه هاي پل را به خود اختصاص داده و تأثير قابل توجهي بر محيط زيست خواهد داشت. پل ها مانند هر سازه ديگر و شايد بيش از بسياري از آن‌ها تحت تاثير محيط قرار دارند و از آنجا كه جز سازه هاي پرهزينه و حساس محسوب مي شوند، كوتاهي در نگهداري آن‌ها اثرات مخربي به دنبال دارد. پل‌ها به منظور سرويس‌دهي مناسب در كل دوره‌ي عمرشان، به تعمير و نگهداري مستمر نياز دارند. از اين رو در اين تحقيق مسئله نگهداري و تعميرات پل هاي شهري استان مازندران با در نظر گرفتن هزينه چرخه عمر و قابليت اعتماد پل‌ها مورد مطالعه قرار گرفته است. بدين منظور يك مدل برنامه‌ريزي رياضي دو هدفه شامل حداقل‌سازي هزينه هاي نگهداري و تعميرات و هزينه هاي كاربر و حداكثرسازي قابليت اطمينان پل توسعه داده شده است. به منظور حل مسئله پيشنهادي يك الگوريتم بهينه‌سازي انبوه ذرات چند هدفه توسعه داده شده است. همچنين بر روي نرخ خرابي پل ها تحليل حساسيت انجام گرفته است. نتايج نشان داده است كه با افزايش نرخ خرابي، مجموع هزينه هاي چرخه عمر افزايش و قابليت اطمينان پل كاهش يافته است كه اين امر نشان دهنده عملكرد درست الگوريتم پيشنهادي اين تحقيق مي باشد.