بررسي كارايي روش‌هاي مختلف براي ارزيابي نشست زمين در اثر حفر تونل خط دو مترو تبريز

حفر تونل‌هاي مكانيزه كم عمق در مناطق شهري و زمين‌هاي نرم منجر به ايجاد جابه‌جايي‌هاي افقي و عمودي در مصالح دربرگيرنده تونل شده و در نتيجه پديده نشست زمين در اثر حفر تونل را در پي دارد كه گاهاً مي‌تواند اثرات نامطلوب و حتي مخربي بر ساختمان‌هاي سطحي و تاسيسات زيرسطحي داشته باشد. در تحقيق حاضر، نشست زمين در اثر حفر تونل مكانيزه خط دو مترو تبريز با استفاده از روش‌هاي نيمه تجربي، تحليلي و عددي ارزيابي شده و تاثير عوامل مختلف بر آن مورد بررسي قرار گرفته است. جهت انجام مطالعه بخشي از تونل انتخاب شده و ارزيابي نشست با استفاده از هر سه روش صورت گرفته و نتايج به دست آمده پس از مقايسه با نشست‌هاي واقعي (اندازه‌گيري شده حين حفر تونل) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته‌اند. نتايج حاصله نشان دهنده اين است كه در روش نيمه تجربي به خاطر ويژگي‌هاي ذاتي اين روش، مقادير بالاتري براي نشست حاصل مي‌شود اما روش‌هاي تحليلي و به ويژه عددي، به علت به كارگيري پارامتر بيشتري از خاك و تونل، عموماً نتايج منطقي و قابل اعتمادي را ارائه مي‌نمايند. همچنين در اين ارتباط و جهت تاكيد روي قابليت‌هاي ارزشمند روش‌هاي عددي (FLAC 2D)، تاثير عوامل مختلف بر نشست زمين مورد بررسي قرار گرفته و مشخص گرديد كه با كاهش مدول الاستيسيته دوغاب، افزايش بار سطحي، كاهش مدول الاستيسيته خاك و اُفت سطح آب زيرزميني، مقدار نشست زمين در اثر حفر تونل افزايش پيدا كرده است.