ارزيابي اثرات شاخص هاي گردشگري فرهنگي در توسعه گردشگري (مطالعه موردي؛ شهر اصفهان)

شهر اصفهان به دليل موقعيت ويژه جغرافيايي؛ قدمت تاريخي؛ جاذبه هاي متنوع گردشكري هموراه مورد توجه سياحان و گردشگران است. اين شهر پيوسته بعنوان يكي از قطب هاي بزرگ گردشگري ايران؛ با داشته هاي فراوان تاريخي؛ فرهنگي؛ اجتماعي؛ هنري؛ صنايع دستي؛ طبيعي و ... ميزبان خوبي براي گردشگران داخلي و خارجي بوده است؛ ولي بعلت ضعف مديريت و برنامه ريزي؛ عدم امكانات مرتبط با صنعت گردشگري خلاق فرهنگي متأسفانه تاكنون نتوانسته است آنگونه كه شايسته است؛ از نظر جذب جهانگردان و كسب درامد ارزي موفق باشد. هدف اين پژوهش تحليل ارزيابي شاخص هاي گردشگري فرهنگي در توسعه گردشگري اصفهان است.  نوع تحقيق با توجه به هدف كاربردي توسعه اي و از نظر ماهيت و روش توصيفي؛ تحليلي و پيمايشي است. اطلاعات و داده هاي مورد نياز تحقيق با استفاده از روش هاي اسنادي و ميداني جمع آوري شده است. جامعه آماري شامل گردشگران شهر اصفهان است شامل دو گروه خُبرگان و جهانگردان بوده؛ خُبرگان بعلت تعداد كم همه شمارش شده‌اند؛ اما تعداد نمونه گردشگران؛ با استفاده از فرمول كوكران؛ تعداد و حجم نمونه افراد مورد مطالعه برابر با 384 نفر تعيين گرديده است؛ بمنظور تجزيه و تحليل تحليل داده ها از نرم افزارهاي SPSS ، Arcgis و همچنين تحليل ساختاري بهره گرفته است. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد به ترتيب شاخص هاي فرهنگي؛ هنري؛ اجتماعي و زيستي در جذب گردشگران فرهنگي از اهميت بيشتري برخوردار است و اولويت برنامه ريزي توسعه گردشگري شهري بايست بر اين اساس آنها صورت گيرد و پتانسيل هاي بالايي براي توسعه گردشگري فرهنگي دارد.