بررسي سياست هاي ايجاد پياده راه در افزايش كيفيت سكونت شهروندان (نمونه موردي: پياده راه بوعلي شهر همدان)

ورود اتومبيل به داخل شهرها آسايش بيشتر براي بشريت ايجاد شد و اين امر باعث ايجاد تغييرات بسياري در زندگي روزمره انسان ها گشت. ساختار كلي شهر ها تغيير كرد و خيابان كشي ها فضا هاي پياده را كم رنگ تر كرد و اين امر به خودي خود باعث تغييرات زيادي در محل سكونت ، كيفيت فضاي سكونت در ابعاد گوناگون اجتماعي، فرهنگي، زيست ‌محيطي، اقتصادي و غيره به وجود آورده است. اما با گذشت با درگير شدن تمام جنبه هاي زندگي به ابزارات صنعتي نياز به انسان محور شدن شهرها احساس گشت و يكي از ابعاد اين رويكرد ايجاد خيابان‌هاي مخصوص پياده در مركز شهر است اين ويژگي، جنبه هاي همچون اتصال، خوانايي، ايمني و امنيت و دسترسي به خدمات موردنياز افراد پياده را در برمي‌گيرد اما قبل از تبديل شدن اين معابر به پياده راه  براي ساكنان بايد فكر چاره انديشيده شود تا طرح مورد نظر داراي كيفيت خوب و قابل قبولي براي شهروندان گردد.پژوهش حاضر توصيفي- تحليلي و تركيبي با بررسي نمونه موردي است. براي گردآوري داده هاي پژوهش و سنجش نظر كاربران از روش ميداني، مطالعات كتابخانه اي و  پرسشنامه و پيمايش ميداني استفاده شده است. در تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار  , spss استفاده شده است. طبق نتايج بدست آمده مشخص گرديد كه پياده راه بوعلي با بسياري از معيار ها و شاخص هاي پياده راه سازي مطابقت دارد اما يك سري مسائل و  مشكلات وجود كه با دارا بودن پتاسيل اين پياده راه در جهت ارتقا كيفيت سكونت قابل حل و پيگيري آن ها مي تواند نقش اساسي ايفا كند. اهدافي كه  پژوهش مورد نظر دنبال مي كند، بهبود دسترسي ها، توسعه پاركينگ عمومي ،نور پردازي ، احياي بافت فرسوده، مبلمان شهري ، نماي يك دست تعامل فرهنگي، امنيت، رفاه اجتماعي، افزايش گردشگري رونق فروش صنايع دستي، افزايش اعتبار محل، بهبود معيشت افراد منطقه ،كاهش آلودي صوتي، كاهش آلايندگي، افزايش فضاي سبز مي باشد.