اولويت بندي سكونتگاه هاي روستايي در معرض مخاطرات (مورد مطالعه: بخش مركزي شهرستان اردبيل)

شرايط خاص محيطي، اقليمي و جغرافيايي كشور زمينه بروز انواع مخاطرات محيطي را به خصوص در مناطق روستايي فراهم نموده است. در همين راستا، با توجه به ماهيت سست عنصر بودن بافت كالبدي سكونتگاه هاي روستايي، زلزله مهمترين مخاطره طبيعي است كه اين گونه فضاهاي زيستي را دچار چالش جدي نموده است. در همين ارتباط، عبور چندين گسل مهم و خطرناك از منطقه مورد مطالعه(شهرستان اردبيل) نيز باعث شده تا پتانسيل لرزه خيزي بالاتري نسبت به ساير پهنه هاي استان اردبيل داشته باشد. پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي و بهره گيري از قابليت هاي بيشتر مدل ويكور(Vikor) نسبت به ساير مدل هاي مطرح(تاپسيس و ...)كارايي و نحوه عملكرد اين تكنيك را در تلفيق با سيستم اطلاعات جغرافيايي(GIS) در جهت اولويت بندي 29 سكونتگاه روستايي نمونه در بخش مركزي شهرستان اردبيل از نظر ميزان آسيب پذيري در برابر خطر زلزله مورد بررسي قرار داده است. داده هاي موردنياز پيرامون4 شاخص اصلي پژوهش (شامل:عمق زلزله رخ داده در محدوده؛ ليتولوژي ؛ فاصله از گسل؛ و شدت زلزله رخ داده) نيز  به شيوه اسنادي گردآوري شده و وزن نهايي شاخص ها براساس نظرات 15 نفر از خبرگان مربوطه و با استفاده از روشAHP تعيين گرديده است. براساس خروجي نهايي حاصله از مدل ويكور، محدوده شمالي بخش مركزي شهرستان اردبيل شامل: دهستان هاي ارشق شرقي و غربي كه روستاهاي نمونه خواجه بلاغي، گل تپه و آق قلعه را در برگرفته و در مجاورت گسل هاي اصلي مي باشند بيشتر در معرض خطر زلزله قرار دارند؛ و در مراتب بعدي دهستان هاي سردابه و كلخوران و غيره قرار گرفته اند.