نقش فضاي نيمه‌باز در ساختار و معماري بناهاي بومي بندرلنگه

در پژوهش حاضر نقش و جايگاه فضاي نيمه‌باز در ساختار و معماري بناهاي بومي بندرلنگه از ديدگاه متخصصان و شهروندان مورد تحليل و ارزيابي قرار گرفت. هدف كلي از پژوهش حاضر، شناخت فضاي نيمه‌باز در ايجاد بستري جهت حفظ هويت و ارزش‌هاي اين‌چنين فضاها مي‌باشد كه تاكنون به صورت جز به جز به بررسي ساختاري و عملكردي آن پرداخته نشده است. روش پژوهش در اين پژوهش به صورت توصيفي- تحليلي، بر مبناي استدلال منطقي و با استفاده از راهبرد تركيبي (كيفي- كمي) مي‌باشد. اين مطالعه به صورت موردي در بافت سنتي بندرلنگه و با انتخاب 64 بناي قديمي كه قدمت آن‌ها به بيش از 50 سال برمي‌گردد، توسط جامعه آماري كه شامل 120 نفر ازجمله كساني كه يا در بناهايي با فضاي نيمه زندگي مي‌كنند و يا در حال رفت و آمد در اين‌گونه فضاها هستند و همچنين با رويكرد كيفي به روش نمونه‌گيري نور به وسيله دستگاه نورسنجي CEM/DT-856A و دما به وسيله دستگاه دماسنجي Temperature/HTC-1 صورت گرفته است كه با توجه به بررسي‌هاي معماري (جهت‌هاي قرارگيري، ايوان‌ها و ارتباط‌هاي فضايي)، ساختاري (تزئينات، روزن‌ها، طاق‌نماها، سرستون‌ها و هندريل‌ها)، دما و نور، ميزان وابستگي رضايتمندي و معنادار ساكنان بافت قديم و جديد در ايجاد محيطي مناسب براي كاربران اين‌گونه بناهاي سنتي مشخص مي‌شود كه با توجه به نتايج به دست آمده از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه با باززنده‌سازي و بررسي هويت تاريخي فضاي نيمه‌باز در بين بناهاي سنتي بتوان به حفظ ارزش‌هاي اين‌چنين فضاها در معماري بومي پرداخت.