ارزيابي شاخص‌هاي توسعه پايدار شهري، مطالعه موردي: شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد

امروزه دست‌يابي به توسعه پايدار شهري، به يكي از اهداف برنامه ريزان و مديران شهري تبديل شده است. به‌طوري كه از اين طريق بتوانند، از منابع و ايجاد رابطه متعادل و متوازن ميان انسان، اجتماع و طبيعت، به اهداف موردنظر خود دست پيدا نمايند. به همين منظور، هدف پژوهش حاضر، ارزيابي سطوح پايداري شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد به لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي پايداري شهري با تأكيد بر ابعاد اجتماعي، كالبدي و خدمات شهري مي‌باشد كه در قالب سه شاخص كلي و 22 شاخص فرعي صورت گرفته است. روش پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي با هدف كاربردي است. قلمرو مطالعه، شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد مي باشد. در اين پژوهش، شاخص‌ها مورد بررسي با استفاده از مدل ANP توسط كارشناسان خبره وزن دهي شد. جهت تجزيه ‌و تحليل داده‌ها و رتبه‌بندي و تعيين درجه پايداري شهرستان‌ها، از روش تصميم‌گيري چند معياره ويكور استفاده شد. بر اساس مدل ويكور، شهرستان‌هاي مذكور در سه دسته توسعه‌يافته، نسبتاً توسعه‌يافته و محروم از توسعه، دسته‌بندي شدند. نتايج پژوهش نشان داد كه شكاف بين توسعه‌يافته‌ترين شهرستان (بويراحمد) با محروم‌ترين شهرستان (لنده)، كاملاً مشهود بوده و نشان مي دهد توزيع فضايي خدمات و امكانات، برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري در جهت عدالت نبوده است. به همين جهت، روند توسعه در سطح شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد  نابرابر مي‌باشد. بنابراين، مسئولان استان بايد سياست‌گذاري هاي خود را متوجه نواحي محروم و كمتر توسعه‌يافته كنند تا شكاف موجود بين نواحي را براي رسيدن به پايداري كاهش دهند.