بررسي ريشه‌ شناسي چند واژه در گويش بابُلي

زبان و گويش‌هاي مازندراني از گروه زبان‌هاي شمال غربي ايران هستند و در گروه زبان‌هاي كرانۀ درياي مازندران قرار مي‌گيرند. گويش‌هاي اين استان را مي‌توان به دو دستۀ شرقي و غربي تقسيم كرد كه هرچه از شرق به سوي غرب استان پيش برويم، به دليل تأثيرگذاري زبان گيلكي، تفاوت‌هاي آوايي و واژگاني و دستوري بيشتر مي‌شود. گويش بابُلي از گويش‌هاي شرقي استان مازندران است كه با ديگر گويش‌هاي منطقه، شباهت‌ها و تفاوت‌هاي آوايي و ساختاري دارد. گردآوري اين واژگان و دريافت معاني و مفاهيم آن‌ها، افزون بر نگهداري و پيشگيري از نابودي آن‌ها، مي‌تواند به بازشناسي واژگان باستاني، آگاهي از دگرگوني‌هاي آوايي – واجي و گردآوري داده‌هاي لازم براي تدوين فرهنگ ريشه‌شناختي گويش‌هاي ايراني ياري ‌رساند. در اين پژوهش از دو روش تحقيق ميداني و توصيفي – تحليلي و نيز شمّ زباني يكي از نگارندگان، بهره گرفته شده است. بررسي ريشه‌شناختي و تجزيه و تحليل آوايي اين واژگان، نشان‌دهندۀ اين است كه بسياري از آن‌ها در گويش بابُلي گاه بدون دگرگوني و يا با دگرگوني اندكي از زبان‌هاي فارسي ميانه تا امروز باقي مانده‌اند و حتي برخي از آن‌ها شباهت زيادي به واژه‌هاي زبان‌هاي كهن‌تر مانند اوستايي و سانسكريت دارند.