استلزامات كنشگري فعال گفتمان انقلاب اسلامي در مواجهه با سكولاريسم (با نگاهي به تقابل گفتمان انقلاب اسلامي و سكولاريزم)

انقلاب اسلامي ايران بدون شك يكي از انقلابهاي گفتمانساز بوده است. انقلابي كه با ارائه الگوي پيوند دين و سياست تلاش نموده تا مدل حكمراني جديدي را بر اساس بيشترين تطبيق با آموزههاي ديني پيگيري نمايد. هر گفتماني، غيري داشته و بر اساس برخي نگرش‌ها عرصه جامعه به نحوي عرصه رقابت و جنگ غيرهاي گفتماني است. گفتمان انقلاب اسلامي نيز از ابتدا با شكستن ساختار گفتمان غيرخود، يعني گفتمان سكولار به‌عنوان گفتمان حاكم در جامعه ايراني مطرح گرديد. نقطه كانوني اين مقاله بررسي استلزامات و آسيبشناسي گفتمان انقلاب اسلامي بر اساس الگوي كنشگران گفتماني شامل نظريهپرداز، شارحين، مروجين و رسانههاست كه در اين راستا ترويج دال‌هاي گفتماني، بعد احساسي گفتمان، ديالكتيك متعادل، بهروزرساني و بازتوليد و كارآمدي، بهعنوان محورهاي آسيبشناسي مطرح گرديده‌اند.