ارزيابي ارتباط بين پوكي استخوان سيستميك و وضعيت پريودنتال در زنان يائسه‌ي مراجعه‌كننده به يك مركز سنجش تراكم استخوان

مقدمه: پريودنتيت مزمن، بيماري شايعي است كه با تخريب بافت همبند و استخوان حمايت‌‌كننده‌ي دندان مشخص مي‌شود. پوكي استخوان، يك بيماري سيستميك بافت اسكلتي است كه با كاهش توده‌ي استخواني مشخص مي‌شود. هدف از اين مطالعه، ارزيابي ارتباط بين پوكي استخوان سيستميك و بيماري پريودنتال در زنان يائسه‌ي مراجعه‌كننده به مركز سنجش تراكم استخوان در شهر گرگان بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مشاهده‌اي، 56 خانم يائسه‌ي 45-65 سال مراجعه‌كننده به يك مركز سنجش تراكم استخوان در شهر گرگان در سال 1399 شركت كردند. از بين شركت‌كنندگان، 28 نفر مبتلا به پوكي استخوان و 28 نفر سالم بودند. عمق پاكت پريودنتال، از دست رفتن اتاچمنت، شاخص پلاك و شاخص التهاب لثه براي هر بيمار اندازه‌گيري شد. سطح معني‌داري 0.05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين شاخص التهاب لثه در گروه استئوپروتيك (0.74 ± 1.43) و در گروه غير استئوپروتيك (0.77 ± 1.32) بود (0.28 = p value). ميانگين عمق پروب در گروه استئوپروتيك (0.63 ± 3.73) بيشتر از گروه غير استئوپروتيك (0.57 ± 3.66) بود (0.36 = p value). ميانگين شاخص پلاك در دو گروه استئوپروتيك و غير استئوپروتيك به ترتيب برابر (15 ± 37.11) و (15 ± 37.39) بود (0.47 = p value). همچنين ميانگين از دست رفتن اتاچمنت در گروه استئوپروتيك (0.64 ± 4.38) بود كه بيشتر از مقدار آن در گروه غير استئوپروتيك (0.55 ± 3.66) بود (0.002 = p value). نتيجه‌گيري: ميانگين از دست دادن اتاچمنت در زنان يائسه‌ي مبتلا به پوكي استخوان به طور قابل ملاحظه‌اي بيشتر از زنان يائسه‌ي سالم بود. از طرفي تفاوت چشمگيري در ساير شاخص‌هاي بيماري پريودنتال از جمله شاخص التهاب لثه، پلاك و عمق پروب وجود نداشت.