ارتباط عوامل شخصيتي و همكاري در بيماران بالغ كانديد درمان ارتودنسي ثابت در اصفهان

مقدمه: همكاري بيمار در درمان ارتودنسي، يكي از مهم‌ترين پيش‌بيني‌كننده‌هاي نتيجه‌ي درمان مي‌باشد. عدم همكاري، باعث طولاني شدن درمان، كاهش بازده، نتايج غيرقابل پيش‌بيني و نامطلوب و افزايش هزينه‌ها مي‌شود. هدف اين مطالعه، بررسي ارتباط ميان برخي ويژگي‌هاي شخصيتي بيماران با ميزان همكاري آنان در درمان ارتودنسي بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي از نوع مقطعي، 90 نفر از بيماراني كه در سال 1397 براي درمان به 7 مركز تخصصي ارتودنسي در شهر اصفهان مراجعه كرده بودند، به روش خوشه‌اي آسان انتخاب شدند. 5 ويژگي شخصيتي بيماران توسط تست شخصيتي NEO-Five Factor Inventory و ميزان همكاري آنان در بازه‌ي 2 و 6 ماهه توسط پرسش‌نامه‌ي Orthodontic Patient Cooperation Scale استخراج شد. داده‌هاي حاصل توسط آزمون‌هايPearson و ANOVA آناليز شدند. سطح معني‌داري 0/05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميان روان رنجورخويي و ميزان همكاري بيماران در 2 و 6 ماه همبستگي معني‌داري با ضرايب به ترتيب 0/25 و 0/24 وجود دارد (به ترتيب 0/01 = p value و 0/03 = p value). همچنين ميان وظيفه‌شناسي و همكاري در 6 ماه همبستگي با ضريب 0/28 وجود دارد (0/01 = p value). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد، فاكتور شخصيتي روان رنجورخويي مي‌تواند يك عامل خطر در عدم همكاري بيماران در درمان ارتودنسي باشد. همچنين وظيفه‌شناسي فاكتوري است كه مي‌تواند پيش‌بيني‌كننده‌ي همكاري خوب در درمان ارتودنسي باشد. البته اين ارتباطات ضعيف مي‌باشند.