تأثير تركيب تمرين تناوبي شديد و داروي متفورمين بر بيان ژن‌هاي مايوژنين و مايواستاتين در عضله‌ي اسكلتي موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: مايوژنين و مايواستاتين عواملي هستند كه به‌ترتيب در رشد و تحليل عضلاني نقش دارند. هدف از اين پژوهش بررسي اثر توأم تمرين تناوبي شديد و داروي متفورمين بر بيان اين دو عامل يعني مايوژنين و مايواستاتين در عضله‌ي اسكلتي موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع بود. روش‌ها: 25 موش سوري نژاد C57BL/6 به دو گروه كنترل (پنج سر) و غذاي پُرچرب (20 سر) تقسيم شدند. موش‌هاي گروه غذاي پُرچرب به‌مدت 16 هفته با غذاي پُرچرب تغذيه شدند. پس از 16 هفته، موش‌هايي كه قند خون بالاي 200 ميلي‌گرم بر دسي‌ليتر داشتند به‌عنوان موش‌هاي ديابتي (نوع دو) انتخاب شدند. سپس موش‌هاي ديابتي شده (20 سر) به چهار گروه تقسيم شدند: گروه ديابتي كنترل (پنج سر)، ديابتي- متفورمين (پنج سر)، ديابتي-تمرين تناوبي شديد (پنج سر)، ديابتي-متفورمين-تمرين تناوبي شديد (پنج سر). موش‌ها به‌مدت هشت هفته تحت مداخله قرار گرفتند. از روش Real-Time–PCR براي سنجش بيان ژن مايوژنين و مايواستاتين در عضله‌ي راست راني استفاده شد. يافته‌ها: تمرين تناوبي شديد (اما نه متفورمين) در بيان مايوژنين تأثير افزايشي داشت (0.05=P)؛ متفورمين تأثير معني‌داري در بيان مايواستاتين نداشت (0.45=P)، با اين حال تمرين تناوبي شديد، بيان مايواستاتين را كاهش داد (0.001=P)، متفورمين تأثير افزاينده يا كاهنده در تغيير بيان مايواستاتين ناشي از تمرين تناوبي شديد نداشت (0.95=P). نتيجه‌گيري: داروي متفورمين احتمالاً تأثير منفي يا مثبتي بر اثر تمرين تناوبي شديد در افزايش بيان مايوژنين و كاهش بيان مايواستاتين در موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو نمي‌گذارد.