تأثير تمرين استقامتي بر ميزان پروتئين‌هاي درگير در تنظيم سوخت‌و‌ساز بافت چربي در رت‌هاي ديابتي نوع دو

مقدمه: پروتئين‌هاي mTOR و CREBدو عامل مهم در مسيرهاي سلولي و تنظيم متابوليسم بافت چربي هستند. بنابراين هدف از مطالعه‌ي حاضر، تأثير تمرين استقامتي بر ميزان پروتئين‌هاي mTOR و CREB در بافت چربي رت‌هاي ديابتي نوع دو است. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي، 18 سر رت نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ ‌داولي با ميانگين وزن 20±270 گرم انتخاب شدند. 12 سر از رت‌ها از طريق تزريق درون ‌صفاقي محلول‌هاي استرپتوزوتوسين و نيكوتين‌آميد ديابتي نوع دو شدند. اين رت‌ها به روش تصادفي به 2 گروه، تمرين ديابتي (هر گروه 6 سر) و كنترل ديابتي تقسيم شدند؛ يك گروه كنترل سالم (6 سر) نيز درنظر گرفته شد؛ گروه تمريني 4 روز در هفته مطابق با برنامه‌ي تمريني به‌مدت 6 هفته به تمرين استقامتي پرداختند. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 23 و آزمون‌هاي آنواي-يك‌طرفه و تعقيبي توكي استفاده‏ شد. يافته‌ها: محتواي پروتئين mTOR به‌دنبال 6 هفته تمرين استقامتي، تغيير معني‌داري را نشان داد (0.0001P=)؛ آزمون تعقيبي توكي نشان داد اين تغيير معني‌دار بين جفت گروه‌هاي تمرين ديابتي نسبت‌به كنترل سالم (0.004P=) و گروه‌هاي كنترل ديابتي نسبت ‌به كنترل سالم است (0.0001P=). محتواي پروتئين CREB تغيير معني‌داري را نشان داد (0.0001=P)؛ اين تغيير معني‌دار بين جفت گروه‌هاي تمرين ديابتي نسبت‌به كنترل ديابتي (0.02=P)، تمرين ديابتي نسبت‌به كنترل سالم (0.0001=P) و گروه‌هاي كنترل ديابتي نسبت‌به كنترل سالم (0.0001=P) بود. نتيجه‌گيري: پروتئين‌هاي  mTORو  CREBبه‌دنبال تمرين استقامتي كاهش يافتند كه مي‌تواند در تنظيم سوخت‌و‌ساز بافت چربي مؤثر باشند؛ با اين وجود بايد شرايط تمريني بيشتري مدّ نظر قرار گيرد.