بررسي تأثير شش هفته تمرين هوازي بر سطوح پروتئين‌هاي DCX و AMPA در هايپوكامپ موش‌هاي صحرايي ديابتي

مقدمه: از عوارض ديابت نوع دو اختلالات عصب‌شناختي است و پروتئين‌هاي DCX و AMPA ممكن است در اين اختلال درگير باشند. بنابراين، هدف پژوهش بررسي اثر تمرين هوازي بر سطوح پروتئين‌هاي DCX و AMPA در هايپوكمپ موش‌هاي داراي ديابت نوع دو بود. روش‌ها: در اين پژوهش 32 سر موش نر ويستار هشت هفته‌اي به چهار گروه كنترل (C)، ديابت (D)، ديابت تمرين (DT) و تمرين (T) تقسيم شدند. ديابت به‌وسيله‌ي تزريق استرپتوزوتوسين ايجاد شد. تمرين هوازي پنج جلسه در هفته براي شش هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرين جلسه موش‌ها تشريح و بافت هايپوكمپ استخراج شد. پروتئين‌ها به روش الايزا اندازه‌گيري شد. براي تحليل داده‌ها از آناليز واريانس يك‌طرفه استفاده شد. يافته‌ها: بين سطوح DCX گروه C و گروه‌هاي T (0.19=p) و DT (0.50=p) اختلاف معناداري وجود نداشت. اما بين سطوح DCX گروه‌هاي C و D تفاوت معناداري وجود داشت (0.05=P). بين گروه‌هاي ديابتي و گروه T اختلاف معناداري مشاهده شد (0.05 P). سطوح AMPA گروه‌هاي ديابتي به شكل معناداري كمتر از گروه‌هاي C و T بود (0.05 P). تفاوت بين گروه‌هاي C و T (0.21=P) و گروه‌هاي D و DT (0.73=p) معنادار نبود. بين AMPA و DCX با گلوكز همبستگي منفي معناداري مشاهده شد (به‌ترتيب 0.0005= p ، 0.75-=r و 0.0005= p ، 0.65-=r). نتيجه‌گيري: ديابت پروتئين‌هاي AMPA و DCX را كاهش مي‌دهد اما ورزش اثر ديابت بر آنها را به‌طور غيرمعناداري كاهش مي‌دهد. با توجه به‌مدت زمان مناسب تمرين، اين احتمال وجود دارد با توجه به ارتباط منفي معنادار اين دو پروتئين با گلوكز خون، شدت تمرين بتواند اثر منفي ديابت روي آنها را كاهش دهد.