جامعه‌شناسي تاريخي ايران: تحليل و تفسير نقش سياستمداران جوان و پير در ميدان سياسي ايران، پس از انقلاب مشروطه تا دهه 1340 خورشيدي

اين مقاله دو گروه سياستمداران جوان و مسن را از دو منظر مطالعه كرده است؛ اول سازوكارهاي ورود به ميدان سياسي و خروج از آن و دوم تفاوت‌ها و شباهت‌هاي استراتژي‌هايي كه سياستمدارانِ جوان و سياستمداران پير در ميدان سياسي ايران به كار مي‌برند. داده‌هاي اين مقاله پژوهشي، با روش اسنادي-كتابخانه‌اي از ميان متون تاريخي، خاطرات سياستمداران و يادداشت‌هاي افراد فعال در ميدان سياسي در بازۀ زماني پس از انقلاب مشروطه تا دهۀ چهل شمسي به دست آمده است. براي رسيدن به تحليل و تفسير نيز، از ديدگاه پي‌ير بورديو دربارۀ ميدان سياسي و عناصر اين ميدان استفاده شده است. برخي نتايج مطالعۀ اسناد و تحليل‌ها نشان مي‌دهند كه براي ورود به ميدان سياسي اولويت با سرمايۀ نمادين، سرمايۀ سياسي، منزلت و جايگاه خانوادگي فرد و پس از آن محق‌دانستن خود براي ورود به ميدان و سخن‌گفتن و دانستن زبان سياسي است. همينطور مي‌توان به استراتژيهاي كاربردي توسط سياستمداران پير و جوان در ميدان سياسي و نيز به جايگاه فرد در ميدان و ميزان سرمايۀ سياسي و نمادين فرد به‌عنوان عوامل ورود به ميدان سياست توجه كرد؛ در اين ميان‏ سن و سال اهميت كمي دارد و تفاوت‌ سياستمداري در دورۀ پيري با سياستمداري در دورۀ جواني اين است كه سياستمدارانِ پير سرمايۀ سياسي و سرمايۀ نمادين از نوع فرديِ بيشتري نسبت به سياستمدارانِ جوان دارند. سياستمدارانِ جوان فقط در صورتي صاحب سرمايۀ سياسيِ بيشتري نسبت به پيرترهاي ميدان سياسي مي‌شوند كه سرمايۀ سياسي به شكل جمعي از جانب يك حزب، به آنها منتقل‌شده باشد.