روسپيگري در بستر توسعه ناتمام؛ ارائه يك تحليل كيفي

اين پژوهش به واكاوي پديده روسپيگري از منظري ساختاري و مبتني بر ديدگاه‌هاي عاملان اجتماعي ذي‌ربط مي‌پردازد. جهت جمع‌آوري اطلاعات از روش مصاحبه عميق و مشاهده و جهت تحليل داده‌ها از روش نظريه زمينه‌اي استفاده شده است. بر اساس تحليل نظام‌مند مشاهدات و مصاحبه‌هاي عميق صورت‌گرفته، روسپيگري به مجموعه عوامل و شرايطي در سطوح ميانه و كلان پيوند خورده است. «ناكامي در دستيابي به توسعه فراگير اقتصادي» اولين عامل سطح كلان است كه در «كاهش پيوسته سطوح و تنوع درآمدي خانوارها» و «ازميان‌رفتن فرصت‌هاي شغلي موجود و عدم جايگزيني آنها» نمود پيدا مي‌كند. عامل دوم «تأخير و عدم توازن در توسعه فرهنگي و اجتماعي» است كه «فروپاشي تدريجي سامان حيات محله‌اي»، «تزلزل در نهاد خانواده» و «افول فرهنگ اخلاق عمومي» نمونه‌هايي از آثار و برونداد آن است. عامل سوم «ناپايداري انساني و محيطي برنامه‌ها و اقدامات توسعه‌اي» است كه باعث «كيفيت‌زدايي از زيست‌بوم‌ها» و «مهاجرت‌هاي روستا شهري شده» است. و عامل چهارم «نقصان در كارآمدي سيستم‌هاي اجرايي كلان» است كه منتهي به «رواج رويه‌هاي بروكراتيك بي‌ثمر»، «موازي‌كاري سازماني»و «هدر رفت دائم منابع در بروكراسي متورم‌شده» گرديده است. درگير كردن افراد آسيب‌پذير در چرخه‌اي از فقر، بي‌پناهي و انواع بهره‌كشي‌ها از پيامدهاي مهم اين شرايط است. نهايتاً بر مبناي نتايج حاصل و به منظور توانمندسازي زنان روسپي ضمن پذيرش راهبردهاي «فردنگر» و «خانواده‌محور» بر راهبرد «اجتماع‌محور» به‌عنوان مهم‌ترين و اصلي‌ترين راهبرد جهت توانمندسازي اين زنان تأكيد مي‌گردد.