آسيب شناسي تعامل پليس و قوه قضائيه در پيشگيري از جرم

زمينه وهدف‌: قانون اساسي و قانون تشكيل نيروي انتظامي،پليس را به عنوان ضابط مسئول اجرا بخشي از وظايف قوه قضائيه در قبال جرم و پيشگيري از آن معرفي كرده است. ازآنجايي كه كيفيت تعامل و همكاري بين دو سازمان از شروط و ضرورت هاي اوليه پيشگيري از جرم است، اين تحقيق با هدف آسيب شناسي تعامل دستگاه قضايي با نيروي انتظامي در پيشگيري از جرم انجام شده است.روش: اين تحقيق توصيفي از نوع پيمايشي بوده و جامعه آماري آن320 نفر، شامل كليه مسئولان و كارشناسان خبره و مطلع پليس پيشگيري و معاونت پيشگيري از جرم قوه قضائيه مي باشند كه از بين آنها با استفاده از جدول مورگان 175 نفربه عنوان حجم نمونه به روش تصادفي طبقه‎اي متناسب با حجم انتخاب شدند. براي حصول روايي صوري و محتوايي سوال ها از نظر 15 نفر از خبرگان بهره گرفته و براي سنجش پايايي پرسشنامه از روش باز آزمايي استفاده شد و همبستگي بين نمرات حاصل از دوبار اجراي آزمون 0/86 به دست آمد.يافته ها: اجراي ماموريت مشترك پيشگيري از جرم توسط نيروي انتظامي و دستگاه قضايي با سطح همبستگي بالا و معناداري تابعي از استنباط‌ هر دو نهاد از مفهوم پيشگيري است. همچنين نتايج آزمون‌هاي آماري نشان داد كاركنان دو دستگاه نگرش واحدي از مفهوم پيشگيري از جرم ندارند و دانش و نگرش پيشگيري از جرم در دو سازمان يكسان نيست.نتيجه گيري: در سطح شناختي و فرهنگ سازماني موانع جدي براي تحقق ماموريت پيشگيري از جرم وجود دارد كه از مصاديق آن مي توان به نداشتن سند همكاري و  برنامه مشترك بين دو سازمان اشاره كرد.