نقش سينماي ايران در تغيير شاخص‌هاي توسعه اجتماعي

رسانه‌ها، و به‌طور مشخص سينما، از عامليت‌هاي توسعه‌گراي هر كشور به حساب مي‌آيند كه با توجه به محتواي‌شان، نقش بالقوه‌اي در بهبود يا فرسايش شاخص‌هاي توسعه اجتماعي آن كشور دارند. بنا به اين ضرورت، مطالعه حاضر با روش‌شناسي كمّي، روش پيمايش و تكنيك پرسشنامه، و در چارچوب دو نظريه الگوسازي و انتظارات اجتماعي، جايگاه سينماي ايران و كم‌وكيف تأثيرگذاري آن بر شاخص‌هاي مورد نظر (از حيث تأثير مثبت يا منفي) را، بين 1216 نفر از تماشاگران فيلم‌هاي سينماهاي شهر تهران، مورد آزمون تجربي قرار داده است. يافته‌ها نشان داد كه فيلم‌هاي سينماي ايران، تأثير چندان مثبتي روي زندگي تماشاگران نداشته، در عين حال، در تغيير شاخص‌هاي توسعه اجتماعي، نقش داشته است. سينماي ايران نقش مثبتي در بهبود شاخص‌هاي آگاهي، ارتباطات اجتماعي، مسؤليت‌پذيري، ارزش‌هاي جمع‌گرايانه (عام‌گرايي، تعهد عام و غيرخواهي)، خانواده‌گرايي، نگرش به ازدواج، مساوات‌طلبي و نگرش به برابري جنسيتي داشته و در مقابل، نقش آن در زمينه شاخص‌هاي اعتماد عمومي، اعتماد نهادي، انسجام اجتماعي،مشاركت اجتماعي و درگيري مدني، شهروندسازي، هويت‌يابي ملي، هويت‌يابي اجتماعي، جامعه‌پذيري، قانون‌گرايي، تصميم‌ها و انتخاب‌ها، نشاط اجتماعي، اميد، احساس امنيت اجتماعي، نگرش به فرزندآوري و نگرش به وفاداري زناشويي منفي بوده است. يافته‌ها دلالت بر اين دارند كه در چارچوب دو نظريه الگوسازي و انتظارت اجتماعي، سينماي ايران عامليت نسبي در بهبود شاخص‌هاي توسعه اجتماعي در كشور نداشته است.