مقايسه عملكرد كمي، كيفي و اقتصادي كشت چغندرقند به روش نشاء ريشه لخت با كشت مستقيم بذر در منطقه همدان

كاهش مصرف آب، نهاده هاي شيميايي، هزينه و ريسك توليد از مهم ترين مزاياي كشت نشايي مي‌باشند. هدف از انجام مطالعه حاضر مقايسه سيستم كشت نشائي با كشت مستقيم بذر در گياه چغندرقند است. براي اين منظور در قطعه زميني به مساحت يك هكتار، كشت نشاء ريشه لخت در كنار كشت مستقيم بذر چغندرقند در مزرعه كشاورز در همدان در سال 1397 انجام گرفت. نشاها در فروردين‌ماه در خزانه تهيه و در خردادماه به زمين اصلي منتقل شدند. كشت مستقيم بذر نيز در زمين اصلي در اواخر ارديبهشت‌‌ماه صورت گرفت. در طول فصل رشد يادداشت‌برداري‌هاي لازم انجام و در انتهاي فصل، نمونه‌گيري از ريشه هاي چغندرقند انجام پذيرفت. بعد از برداشت محصول، دو سيستم كشت از لحاظ صفات كمي، كيفي و اقتصادي مورد ارزيابي قرار گرفتند. سيستم كشت نشايي چغندرقند نسبت به روش كشت مستقيم، به ترتيب باعث افزايش 15 و 47 درصدي عملكرد ريشه و قند گرديد. ميزان مصرف آب در روش كشت نشايي، 10080 مترمكعب در هكتار بود كه حدود 18 درصد كمتر از روش كشت رايج بود. از لحاظ كارايي مصرف آب نيز، روش كشت نشايي با كارايي 9/66 كيلوگرم ريشه بر مترمكعب آب حدود 40 درصد بيشتر از كشت مستقيم (6/90 كيلوگرم ريشه بر مترمكعب آب) بود. ارزيابي اقتصادي دو روش كشت نيز نشان داد كه افزايش درآمد خالص حاصل از تغيير روش كاشت از كشت معمول به كشت نشاء ريشه لخت بود. به طور كلي نتايج آزمايش نشان داد كه سيستم كشت نشايي چغندرقند نسبت به روش كشت مستقيم، از عملكرد كمي و كيفي و درآمد اقتصادي بالاتري برخوردار است.