تأثير تمرينات عملكردي و بازي ويدئويي فعال بر دورۀ بي‌پاسخي روان‌شناختي زنان سالمند: با پيگيري دو ماهه

هدف مطالعۀ حاضر، بررسي اثربخشي تمرينات عملكردي و بازي ويدئويي فعال بر دورۀ بي‌پاسخي روان شناختي در زنان سالمند بود. به اين منظور، 36 زن سالمند سالم با ميانگين سني 66 سال انتخاب شدند كه در دو گروه تجربي و يك گروه كنترل جاي گرفتند. گروه‌هاي تجربي به مدت شش هفته در مداخله مربوط به هر گروه شركت كردند. گروه كنترل نيز در طول اجراي تحقيق، به فعاليت هاي عادي روزمره خود مي پرداختند. از همه شركت كنندگان قبل و بعد از انجام مداخله، آزمون هاي مربوط با استفاده از نرم‌افزار دورۀ بي‌پاسخي روان شناختي با فاصلۀ زماني كوتاه و طولاني بين دو محرك، به عنوان پيش و پس آزمون و همچنين بعد از گذشت دو ماه، آزمون پيگيري به عمل آمد. نتايج آزمون تحليل واريانس مركب نشان داد هر دو روش مداخله باعث بهبود معنا‌دار دورۀ بي‌پاسخي روان شناختي شدند كه در فاصلۀ زماني كوتاه تفاوت معناداري بين دو روش مداخله وجود نداشت، اما در فاصلۀ زماني طولاني تفاوت به نفع گروه بازي ويدئويي فعال بود. در آزمون پيگيري در متغير دورۀ بي‌پاسخي با فاصلۀ زماني كوتاه تفاوت معنا‌داري بين گروه‌ها وجود نداشت اما در متغير دورۀ بي‌پاسخي با فاصلۀ طولاني گروه بازي ويدئويي فعال افت معنا‌داري از خود نشان دادند، در حالي‌ كه تمرينات عملكردي افت معنا‌داري نداشت. لذا مي توان نتيجه گيري كرد بازي ويدئويي فعال نسبت به تمرينات عملكردي سبب بهبود بهتر متغير دورۀ بي‌پاسخي روان شناختي مي‌شود ولي اثر تمرينات عملكردي ماندگارتر است.