تأثير خودگويي با شكل‌هاي گرامري متفاوت بر عملكرد تكليف توليد نيرو

هدف اين پژوهش تعيين تأثير خودگويي با شكل‌هاي گرامري متفاوت بر عملكرد تكليف توليد نيرو بود. بنابراين، 80 مرد راست دست به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در چهار گروه جاي گرفتند. پروتكل آزمايشي چهار گروه تجربي شامل خودگويي انگيزشي «من مي‌توانم“،”تو مي‌تواني“ و ”ما مي‌توانيم“ و كنترل بود كه قبل از كوشش‌ها اعمال گرديد. هر شركت‌كننده در مجموع پنج دسته كوشش را انجام داد. در هر دسته كوشش، از شركت كنندگان خواسته شد كه سه تكرار بيشينه را با 100% تلاش اجرا كنند. نتايج تحليل واريانس تركيبي 2 عاملي نشان داد كه خودگويي «من مي توانم» و «تو مي تواني» منجر به بهبود معني دار عملكرد شد. بين عملكرد گروه خودگويي «من مي توانم» و «تو مي تواني»و بين عملكرد گروه «من مي-توانم » و «ما مي‌توانيم» تفاوت معني داري وجود نداشت. هرچند، خودگويي «ما مي توانيم» بر عملكرد اثر معني داري نداشت (0/05 P).