بررسي ارتباط نمودهاي مزاج با ويژگي‌هاي گفتار: يك پژوهش كيفيِ ميان‌رشته‌اي

زمينه و هدف: مزاج يكي از مفاهيم بنيادين طب سنتي ايراني محسوب مي شود كه متمايزكنندۀ ويژگي‌هاي فردي انسان است. با توجه به جايگاه ساير شاخه‌هاي علمي در مفاهيم پايه‌ايِ طب ايراني، رويكردي ميان‌رشته‌اي به اين مكتبِ طبي اجتناب‌ناپذير مي‌نمايد. هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط برخي متغيرهاي گفتاري و مزاج در طب ايراني است.مواد و روش‌ها: پژوهش ميان‌رشته‌اي حاضر با استفاده از چارچوب نظري و باليني مزاج در آراي حكماي طب ايراني، پايگاه اطلس جهانيِ ساختارهاي زباني و بررسي مطالعات زبان‌شناسيِ مرتبط، با روشي توصيفي‌-تحليلي و قياسي به بررسي ارتباط شاخص‌هاي گفتاري در علم زبان‌شناسي با مفاهيم نظريِ مزاج در طب ايراني و بازنمود آن مي‌پردازد.يافته‌ها: نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه ارتباطي مستقيم بين كيفيت گرمي با برخي ويژگي‌هاي گفتار وجود دارد. به ‌صورتي كه از يك طرف بيش‌ترين تمركز گرايش زبان‌هاي نواختيِ ساده و به‌ ويژه نواختيِ پيچيده در نقاط گرمِ زمين است و از طرفي ارتباطي مستقيم بين برخي ويژگي‌هاي گفتاريِ مزاجِ گرم، همچون سرعت بالاي اداي كلام در واحد هجا بر ثانيه و همچنين همپوشيِ كلاميِ بسيار بالا‌ در گفتارِ مزاج‌هاي گرم مشاهده مي‌شود.ملاحظات اخلاقي: از ابتدا تا انتهاي مقاله اصل صداقت، و امانت داري رعايت گرديده است.نتيجه‌گيري: پژوهش حاضر مي‌تواند به عنوان مبنايي جهت طراحي پژوهش‌هاي آتيِ مداخله‌اي يا مشاهده‌اي در حيطه ميان رشت ه اي بين دانش زبان شناسي و طب ايراني منظور گردد.