بحران رشد شخصيت در «درخت گلابي» نوشته گلي ترقي

گلي ترقي در داستان «درخت گلابي» از مجموعه جايي ديگر (1379)، روايتي اول شخص از زبان يك نويسنده و استاد دانشگاه را ارائه مي كند كه در آن تقلا هاي او براي عبور از ركود علمي و همچنين مواجهه با گذشته و مرور دستاورد ها و از دست رفته ها به تصوير كشيده مي شود. در پس‌زمينه اين تقلا ها، باغ دماوند و درخت گلابي وجود دارند كه به شكل نمادين، تضاد شكوفايي و ايستاييِ درون راوي شخصيت را نشان مي دهند. مقاله پيش رو روايت شخصيتِ محوري داستان را با مباني نظريه رواني اجتماعي اريك اريكسون مورد خوانش قرار مي دهد تا بحران رشد شخصيت موجود در آن را تحليل كند. اهميت اين بررسي در تبيين ريشه انگيزه ها و احساسات راوي شخصيت و درك هر چه بهتر در هم تنيدگي دغدغه هاي اجتماعي و رواني در گذر از بحران هاي شخصيتي اوست. از آنجاكه راوي در نزديكي شصت‌سالگي است، محدوده اي كه مي توان آن را اواخر ميان سالي و آغاز دوره پس از آن دانست، مراحل هفتم و هشتم رشد اريكسون كه مشخصه آنها عبور از دوگانه هاي «زايندگي در برابر ركود» و «يكپارچگي نفس در برابر نا اميدي» به منظور كسب فضائل اخلاقي «مراقبت» و «خرد» است، در تحليل شخصيت او مورد استفاده قرار مي گيرند. اين پژوهش نتيجه مي گيرد در حالي كه راوي شخصيت در عبور از مرحله هفتم و كسب فضيلت مراقبت موفق است، در جدال براي كسب يكپارچگي نفس و خرد، تاحدي ناموفق است، اگر چه در پايان داستان تلاش هاي او براي كسب آنها مشهود است.