هماوردي جريان‌هاي فكري و اجتماعي در ايرانِ پس از جنگ پيرامون روابط كار در پرتو توسعه

مقاله‌‌ي حاضر با روش اسنادي و با محور قرار دادن يكي از مهم‌‌ترين عرصه‌هاي توليد و بازتوليد نابرابري و فرودستي، يعني روابط كار، به دنبال آن است كه نزاع و هماوردي جريان‌هاي فكري و اجتماعي پيرامون اين موضوع را مورد واكاوي قرار دهد. مطالعه‌‌ي‌ اين جريان‌ها از منظر تحليل‌ها و تجويز‌هاي آن‌‌ها در مورد روند‌ها و فرآيندهاي اخير روابط كار در ايران يعني موقتي‌سازي و شركتي‌سازي نيروهاي كار انجام مي‌گيرد كه اين امر نيز مستلزم ترسيم نسبت‌ دولت، جامعه و بازار از منظر آن جريان‌ها است. پس از ترسيم مهم‌‌ترين ويژگي‌ها و مختصات اين جريان‌هاي فكري، خلأ‌ها و نينديشيده‌هاي آن‌‌ها از منظر اهميت توسعه بيان مي‌شود. با وجود تفاوت‌ و تقابل‌هاي آشكار اين جريان‌ها پيرامون موضوع روابط كاري و استخدامي، هر دو فاقد نگاه توسعه‌اي هستند و به همين دليل هم در مورد نقش‌آفريني دولت در توسعه و هم اهميت عامل انساني براي توسعه دچار ضعف يا فقدان هستند و به ورطه‌‌ي نفي دولت يا نفي بازار مي‌افتند.