نسبت علم و زيبايي در ذات باري (إلاهيات طولي سينوي)

زيبايي نزد ابن‌سينا همان وجود و كمال محض و علم از اوصاف و كمالات وجودي است. ذات باري با ادراك ذات زيباي خويش، مسرور به ذات و اين عشق و ابتهاج، علت ماسوا مي‌شود. نويسندگان اين پژوهش با روش توصيفي ـ انتقادي و با رويكرد تحليل زباني و هرمنوتيك اصوليون شيعي، به دنبال يافتن پاسخي براي اين مسئله‌اند كه در إلاهيات سينوي دو صفت از اوصاف الهي يعني علم و زيبايي چه نسبتي با يكديگر و با ذات دارند و از سوي ديگر نسبت اين دو چه تأثيري در خوانش ما از إلاهيات سينوي دارد. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه ظاهر عبارات ابن‌سينا در تبيين كيفيت ارتباط اوصاف با ذات به ويژه در دو صفت مورد نظر يعني علم واجب به زيبايي‌اش داراي تناقض است كه جز از طريق قائل شدن به مراتب در ساحت واجب، قابل رفع و رجوع نيست. اما همين قائل شدن به مراتب، إلاهيات سينوي را به هستي‌شناسي عرفاني نزديك مي‌كند.