تحليل مقايسه‌اي مفهوم تربيت اخلاقي از منظر علامه طباطبايي با الگوي رشد صفات خُلقي شخصيت (با هدف كاربرد در عرصۀ فرزندپروري)

يكي از كاركردهاي خانواده، تربيت اعضاي جديد و پرورش فرزندان بر اساس نيازهاي تربيتي مختلف از جمله تربيت اخلاقي است. مقالۀ حاضر درصدد است از طريق مقايسۀ تحليلي مباني هستي‌شناسي، انسان‌شناسي و كاربردهاي دو الگوي تربيت اخلاقي از منظر علامه طباطبايي و رشد صفات خُلقي شخصيت به نگاهي عميق‌تر در اين زمينه دست پيدا كند. براي دستيابي به اين هدف از روش فرايند چرخه‌اي تحليل استفاده شده است. بر اين اساس، الگوي فرزندپروري مبتني بر آراي تربيت اخلاقي علامه طباطبايي به‌منزلۀ الگويي جديد تبيين و بررسي شد و نشان داده شد كه «منش»، هدف اصلي تغيير در فرايند اين الگو محسوب مي‌شود و چگونگي ايجاد آن تحت‌تأثير سه عامل «صفات طبيعتي ذاتي (موروثي)»، «صفات خُلقي غيرذاتي (محيط‌ساخته)» و «اخلاقيات (خودساخته)» انسان است و ارادۀ خود شخص در ايجاد و شكل‌دهي به آن نقش بسزايي دارد. اين الگو با تكيه بر ايجاد تغيير در اين عوامل و مؤلفه‌ها، راهبردها و روش‌هاي آموزشي و تربيتي خود را بنا مي‌گذارد و اساسي از نظر مباني هستي‌شناسي و انسان‌شناسي و كاربردي، تفاوت‌هايي با الگوي تربيت اخلاقي رشد صفات خُلقي شخصيت دارد.