ابزارهاي زباني ايجاد، حفظ و تثبيت مرجعيت فردي راويان زن و مرد در مشروعيت‌بخشي به روايت در سه‌كتاب زويا پيرزاد و سلوك محمود دولت‌آبادي

مرجعيت‌بخشي در روايت فرايندي است كه راوي از طريق مفصل‌بندي‌هاي گفتماني، مشروعيتِ خود و روايتش را در داستان برمي‌سازد. هدف نگارندگان در اين مقاله، بررسي فرايند‌هاي زباني ايجاد، حفظ و تثبيت مرجعيت فردي دو راوي زن و مرد در روايت است. ازهمين‌رو، آن‌ها خوانشي واسازانه را با تكيه بر نظريه گفتمان لاكلا و موف (2001) و دريدا (1983) از مرجعيت فردي در روش‌شناسي ون‌ليوون (2007) ارائه كردند. آنگاه براي شناسايي ابزارهاي زبانيِ فرايندهاي ايجاد، حفظ و تثبيتِ مرجعيت فردي به‌سراغ سه كتاب پيرزاد و سلوك دولت‌آبادي رفتند و با گزينش هدفمند مواردِ وقوعِ مرجعيت فردي، آن‌ها را بررسي كردند. در پايان، پي ‌برده شد پيرزاد و دولت‌آبادي با استفاده از مواضع گفتماني خود و ديگري، ايجاد گره‌گاه‌هاي گفتماني و بلورينه‌ شدن حول آن‌ها سعي در مرجعيت‌بخشي به ابعاد خود و هم‌زمان، با طرد معانيِ نشانه‌ها از روايتِ ديگري سعي در مرجعيت‌زدايي دارند. همچنين، در سطح كلان‌تر آشكار شد خودِ بازنمايي‌شده دو راوي با يكديگر تفاوت داشت؛ پيرزاد مايي گفتماني را تشكيل داد و دولت‌آّبادي راوي همه‌چيزدان بود؛ اين درحالي بود كه هيچ كدام از اين دو راوي از پارادوكس گريزي نداشتند.