مرجعيت«استاد»در ميدان فرهنگي دانشگاه با تاكيد بر متغير سرمايه اجتماعي دانشگاهي(مطالعه موردي دانشگاه اصفهان)

درك و شناخت گروه‌هاي مرجع بويژه گروه مرجع جوانان و دانشجويان از مهمترين و ضروري‌ترين داده‌هاي اجتماعي و فرهنگي براي سياست‌گذاري و مديريت برنامه‌ريزي فرهنگي و اجتماعي مراكز آموزش و دانشگاهي بوده و مورد توجه و اهتمام پژوهش‌هاي علوم اجتماعي و انساني است.هدف اين مقاله بررسي ميزان مرجعيت فرهنگي اساتيد و ميزان اعتماد دانشجويان به استاد براي كنشگري فرهنگي و اجتماعي در ميدان فرهنگي دانشگاه است.چارچوب نظري اين پژوهش مبتني بر نظريه گروه مرجع مرتن و مظفر شريف است. اين پژوهش در سال۱۳۹۸ در دانشگاه اصفهان با جامعه آماري 14500نفر و با نمونه آماري۵۵۰ نفري انجام شده‌ است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه در ميدان فرهنگي دانشگاه، اساتيد به‌ عنوان مهمترين گروه مرجع توسط دانشجويان انتخاب شدند و ۶۴ درصد دانشجويان اظهار داشته ترجيح مي‌دهند كه در امور مختلف شخصي و اجتماعي و فرهنگي و ازدواج با استادان مشورت‌ نموده و نظر آنها را به عنوان معيار و مهم مي‌دانند. همچنين ۷۳ درصد دانشجويان ترجيح مي‌دهند در محيط دانشگاه در امور مختلف فرهنگي و اجتماعي و شخصي كه توسط استادان مورد تذكر قرار بگيرند.روابط صميمانه و تعاملات فرهنگي و اجتماعي داراي پيامدهاي فرهنگي مثبتي بوده و بر رضايتمندي دانشجويان از جنبه هاي مختلف دانشگاه تاثير مثبت و مستقيم دارد.