نشاط اجتماعي و زمينه‌هاي شكل‌گيري آن از منظر سياستگذاران فرهنگي

با توجه به نگاه فرهنگ محور به نشاط اجتماعي در رويكردهاي نوين و نقش تعيين كننده آن در سلامت فرد و جامعه و در نهايت فرايند توسعه، پژوهش حاضر به تحليل و تبيين نشاط اجتماعي از ديدگاه سياستگذاران عرصه فرهنگ مي پردازد. در اين مطالعه بر مبناي نظريات شودر و آرلي هوقشيلد نشاط اجتماعي به عنوان يك برساخت فرهنگي و طبق نظر وينهوون به مثابه يك كنش اجتماعي تلقي گرديد. رويكرد پژوهش كيفي بوده و از روش تحليل تماتيك (مضموني) بهره گرفته شده است. ميدان پژوهش شامل سازمان ها و نهادهاي سياستگذار در حوزه نشاط مي باشند كه از بين آنها 6 سازمان به صورت هدفمند و از هر سازمان 2 نفر جهت مصاحبه انتخاب شدند. روش جمع آوري اطلاعات مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته با معيار اشباع نظري مي باشد. بر مبناي يافته هاي پژوهش نشاط و شادكامي مفهومي رواني – اجتماعي است كه لازم است در تعريف هاي فردي مورد بررسي قرار گيرد كه البته بخش قابل توجهي از درك و شرح آن به فهم شرايط اجتماعي، محيطي و فرهنگي مربوط مي شود. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه جهان زيست سياستگذاران و زمينه فرهنگي و باورهاي آنها به وضوح منجر به تجربه ابعاد خاصي از معنا و متعاقباً تجربه محيط‌هاي خاصي در مسير دستيابي به نشاط اجتماعي مي‌شود. بعد از انقلاب اسلامي بخش قابل توجهي از آيين هاي جمعي بر آيين هاي ديني متمركز شد؛ لذا سياستگذاران بر اين باورند كه دين باوري عميق و قلبي در نهايت منجر به فراغ خاطر، آرامش دروني و نشاط پايدار در بين تجربه كنندگان مي شود. سياستگذاران فرهنگي كشور مهمترين زمينه هاي شكل گيري نشاط اجتماعي را شامل رضايت شغلي، سرمايه اجتماعي و فرهنگي، سبك زندگي، عوامل شخصيتي، خانوادگي، اقتصادي، آموزشي و كيفيت زندگي مي دانند.