ترس والدين از بزه‌ديدگي فرزندان(مورد مطالعه: ناحيۀ ششم شهركابل)

ترس والدين از بزه‌ديدگي فرزندان از گذشته‌هاي‌ دور در ميان جوامع بشري مطرح بوده است؛  ولي در افغانستان پژوهشگران كمتر‌ به آن توجه كرده‌اند. پژوهش حاضر با روش پيمايشي در سال ۱۴۰۰ با استفاده از روش نمونه‌گيري چندمرحله‌اي سادۀ انتخاب شدند. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه ۱۶.۷درصد والدين از بزه‌ديدگي فرزندان به ميزان خيلي كم، ۱۴.۱درصد در حد متوسط و ۶۸.۹ درصد در حد خيلي زياد از بزه‌ديدگي فرزندانشان مي‌ترسند. اگر ميزان ترس والدين از بزه‌ديدگي فرزندان را از متوسط به بالا در نظر بگيريم، اين ميزان، ۸۳درصد است كه خيلي زياد به نظر مي‌رسد. يافته‌هاي استنباطي نشان مي‌دهد كه بين ترس والدين از بزه‌ديدگي فرزندانشان و متغيرهاي «قوميت، وضعيت مالكيت مسكن و تنوع خرده‌فرهنگي» رابطه‌اي معنادار وجود ندارد؛ ولي بين ساير متغيرها رابطه‌اي معنادار به دست آمده است. نتايج  رگرسيوني نشان مي‌دهد كه متغيرهاي «ميزان تحصيلات، بي‌سازماني اجتماعي و پيوند محلي» درصدي ترس والدين از بزه‌ديدگي را شرح مي‌دهد.